Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

AKT XX Chodź, chodź, magiczność trwa; chodź, chodź w zmienność dnia; chodź, chodź, zaświadczyć za, chodź, chodź, choć iść, to też strach… Nic się nie zakończyło: w komie śmiertelność byłą pozorami racji, przywraca pozór akcji! Wchodź, nie ma co czekać, … Czytaj dalej →

AKT XIX Żegnaj, mój miły! Żadne dopełnienie nie jest już władne zamieszkiwać we mnie, nie mam więcej zaufania, bym nowe losy powitała chętnie, już nie mam siły. Ostatni raz, gdy cała się otwieram w nagości zwierzeń ma bezbronność chwili – … Czytaj dalej →

AKT XVI Piosenka dla chłopca miękko się sączy wonią floksów lato. Piosenka tylko z tobą! Jeszcze nie czas, byś wszystko popsuł niesfornym wiekiem letnich chłopców! Pochylam się nad lustra wodą sama, a las się czernią tłoczy w tle. Zanim woda … Czytaj dalej →

AKT XIII Ciało jest wtedy bezcielesne, gdy nie widzą go ludzie; nie spocznie dłoń na twoim udzie, nie powie nikt już „weź ta ręka”, bo nie ma rąk i już nie skręca temat rozmowy tak naprędce kleconej w biegu dla … Czytaj dalej →

AKT XII Dobre godziny to te, kiedy cień aksamitny kładzie niebyt, kiedy się lato ciałem staje wtulonym w wieczór skóry szalem; tak trudno istnieć dla istnienia tego wieczoru i w nim cienia, rozgrzanych drobin ciała w matni, promieni dobrych i … Czytaj dalej →