Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

Zawsze jest tak i zawsze jest inaczej jakbym po schodach w dół schodziła ciemnych, a przecież jeszcze trwa krzątanie wśród pajęczyn, tka żywym los i uwikłanie w innych. I chociaż już się ważę mlekiem zsiadłym, rozlanym, rozwarstwiam i zasklepiam na … Czytaj dalej →

VII. To wszystko wokół nie jest poezją tak jak rośliny nie są potrawami, a jednak w dekoracjach wnętrza dusza jest na wakacjach. I jakże łatwo o obojętność i jakże trudno, kiedy drży, o pewność. Nawet nie asekuracja, bo gwiazdy zawsze … Czytaj dalej →

VI. No tak, ja wiem, wątłości niepodobna znieść w nienasyceniu, osobowości kurczą się, jak lato odchodzące niemo i sił starcza na jedno życie i na śmierć jedną byle dojść, za nas nie żyje nikt inny: nie rodzą się, lecz stwarzają … Czytaj dalej →

V. Pokryty czerwonymi, rajskimi jabłuszkami trawnik wystrzyżony aż do samej bramy spłowiałą zieleń miesza z żółcią doturlanych mirabelek. Nagle trzej chłopcy na motorynkach. Właśnie wjechali pod stary dwór świeżo odmalowany farbą z Castoramy. Jeszcze zgrzyt silników. Jeszcze na ich ubiór … Czytaj dalej →