Archiwa tagu: poezja współczesna

VI. No tak, ja wiem, wątłości niepodobna znieść w nienasyceniu, osobowości kurczą się, jak lato odchodzące niemo i sił starcza na jedno życie i na śmierć jedną byle dojść, za nas nie żyje nikt inny: nie rodzą się, lecz stwarzają … Czytaj dalej →

V. Pokryty czerwonymi, rajskimi jabłuszkami trawnik wystrzyżony aż do samej bramy spłowiałą zieleń miesza z żółcią doturlanych mirabelek. Nagle trzej chłopcy na motorynkach. Właśnie wjechali pod stary dwór świeżo odmalowany farbą z Castoramy. Jeszcze zgrzyt silników. Jeszcze na ich ubiór … Czytaj dalej →

IV. Zimno zaczyna się od środka, jakbym nie była pogody warta, choć krwawią łuną słońca zachody i nagietkami syczy parkan, na ogniu skwierczą ogrodowe potrawy bijąc dymem w niebo, a mnie jest zimno bez niczego. A mnie nie grzeją lata … Czytaj dalej →

III. Pola, pisze Caeiro nie są tak zielone dla tych, którzy są kochani, a przecież czas zieloność kroi w twarde skiby. I gdyby nie georginie płonące czerwienią, żal oczy zanurzyć. Rozpatrzyć błękit można tak na serio: bure szarości wciąż wiszą, … Czytaj dalej →

I. A jednak, kiedy nadchodzą chmury ciemne waha się jeszcze nadchodzące w obojętności lodowatej i nawet, kiedy wraca słońce unik jest zawsze byle jaki tak uwolniony od przeznaczeń jak słowa nieme… Jak latem, kiedy las się waha skrzydłami, co nie … Czytaj dalej →