Archiwum kategorii: czytam więc jestem

Przedśmiertne spolszczenie Macieja Słomczyńskiego niedawno wydane przez “Zieloną Sowę” czyta się najlepiej bez zrozumienia, dla samej przyjemności wtulania się w krystaliczny tekst. Mimo łańcuchów, mroku, krwi i bijatyk na skalę nieprawdopodobną (liczba demonów jest o wiele większa niż ta, którą … Czytaj dalej →

Dorota Masłowska dokonała w „Pawiu królowej” jednego ćwiczenia, Queneau dziewiećdziesięciu dziewięciu. W obu wypadkach wątła fabuła ma na celu zwrócenie uwagi na możliwości wariacji językowych i tego, że przesada w obu kierunkach jest nie do zniesienia. Wielkie wyzwanie dla tłumacza, … Czytaj dalej →

Mija trzysta lat od momentu, gdy Friedrich Hölderlin odbył twórczą, pieszą wędrówkę z rodzinnych stron w Nurtigen do Bordeaux. Podobny gest powtórzy grupa literatów z Pragi do Wołowca, decydując się jednak na odcinek pieszy krótszy, siedmiogodzinny. W obu wypadkach zaowocuje … Czytaj dalej →

Maciej Miłkowski w „Tygodniku Powszechnym” widzi w całej twórczości Houellebecqa jedynie pustkę. Kwestionuje też wagę podjętego przez autora problemu, dręczącego od wieków ludzkość. Przytacza zdanie z „Poszerzenia pola walki” podkreślając, że zainteresowanie tym tematem jest mocno przesadzone: „Zawsze wyczuwałem u … Czytaj dalej →

Bardzo bym chciała napisać hymn pochwalny na cześć tegorocznej laureatki Nagrody Kościelskich. Być wśród tak wspaniałych nazwisk, jak pilotujących ten talent od jej debiutu – Jerzy Jarzębski, Marian Stala i Stanisław Lem. Niestety, nie tylko nie jest mi to dane, … Czytaj dalej →

Zastanawiając się dzisiaj, kto jest czytelnikiem drugiej powieści dwudziestotrzyletniej pisarki Doroty Masłowskiej, można snuć wiele domysłów. Z pewnością tym czytelnikiem nie jest, uświetniający jej tegoroczne wyróżnienie – Salman Rushdi. Wszyscy zgodnie doszli do wniosku, że wartość książki tkwi w języku … Czytaj dalej →

Jak się porówna trzy powieści przedstawicieli trzech pokoleń dzisiejszych pisarzy polskich, dla których przeżywana teraźniejszość jest materią twórczości – Redlińskiego, Świetlickiego i Masłowską, to tylko Świetlicki, jakby powiedział Baudrillard, ją symuluje naprawdę, a osławione symulakry nie są fałszywe. W wszechpanującej … Czytaj dalej →