Archiwum kategorii: czytam więc jestem

To kolejna książka piszących kobiet, pisarek charakteryzujących się twórczością krzykliwą, knajacką, swojacką, nie owijającą w bawełnę, mówiącą wprost i odważnie, ale powierzchownie. W ubiegłorocznej edycji Nike ten szkodliwy dla polskiej literatury nurt reprezentowała Ewa Madeyska i Lidia Amejko. W tym … Czytaj dalej →

Jarosław Iwaszkiewicz napisał tę powieść w 1961 i już po czterech latach uczestniczył w jej ekranizacji. Wraz z reżyserem Jerzym Zarzyckim był też scenarzystą i intensywnie interesował się procesem powstawania filmu, o czym w swoich „Dziennikach” pisze. Akceptuje ten film … Czytaj dalej →

Ostatnia książka Mirosława Nahacza jest najlepsza w całym jego dorobku. Piszę o tym z prawdziwym bólem, przeczytałam wszystkie poprzednie powieści przedwcześnie debiutującego autora i mam takie samo poczucie zmarnowania, jak w tej myśli zawartej w powiedzeniu Stanisława Pigonia, że losem … Czytaj dalej →

(…)Zdołał się już rozebrać i szedł ku niej swoim tanecznym krokiem, zupełnie nagi w malutkich slipach cytrynowego koloru. Nie był opalony i ciało jego było białe i miękkie jak jedwab. Mimo to spostrzegła, że jest niebywale pięknie zbudowany. Harmonia linii … Czytaj dalej →

Twórca przepięknych „Godzin”, hołdu złożonego Wirginii Woolf i równocześnie wszystkim samobójcom, nakręcił znowu film również na podstawie współczesnej powieści. Tym razem scenariuszowi posłużyła powieść niemieckiego pisarza, Bernharda Schlinka “Der Vorleser”. Tak jak i w „Godzinach” tutaj literatura, jako dzieło sztuki, … Czytaj dalej →

Narrator (pisarz) w opowiadaniu Jarosława Iwaszkiewicza „Tatarak” zekranizowanego pod takim samym tytułem filmu Andrzeja Wajdy, to sezonowy przyjaciel tytułowej doktorowej, Pani Marty. W opowiadaniu jest jakieś łakomstwo, nie tyle na życie, majowe uroki przyrody, wspaniałości położonego nad wodą miasteczka, ale … Czytaj dalej →

Internetowe blogi huczą od podlinkowanej piosenki z ostatniego filmu Woody Allena, a kina od jego majowej tegorocznej polskiej premiery są pełne rozentuzjazmowanych i zachwyconych widzów. Zobaczyłam chyba wszystkie filmy Woody Allena i te wygrymaszane przez krytykę. I te bergmanowskie i … Czytaj dalej →

Uwaga Dariusza Nowackiego w jego aprobującej, pełnej zachwytu recenzji w TP książki Jacka Dehnela „Lala”, że Dehnel nietrafnie żeruje na Balzaku jest nadinterpretacją i pobożnym życzeniem. Ten, mimo wszystko komplement krytyka bierze się zapewne z niedoczytania zarówno Balzaca, jak i … Czytaj dalej →