Archiwum kategorii: czytam więc jestem

Trzydzieści rozdziałów książki, w zamyśle zbioru opowiadań – ale jak pewien krytyk zauważył, jest to raczej dygresyjna powieść (czasami autorka dopowiada, co stało się z przywołanymi postaciami po kilkudziesięciu latach) – stanowiąca kompozycyjną jedność, pisana jest niezmiennie na jednej nucie … Czytaj dalej →

Gomułka pochylający się nad pulpitem, z którego wyczytywał swoje brednie nie był ani dla Wandy, ani dla Emila, ani dla Leśki, którzy przeżyli sowiecką okupację w Przemyślu śmieszny, a tylko straszny. Jak wielki pająk w okularach kołysał się nad kartkami … Czytaj dalej →

Heniek od dawna interesował się Danką, ale ona nigdy na niego nawet nie spojrzała. Był chłopakiem z rodziny śląskiej i przy byle okazji wyśmiewał się z Zagłębiaków, opowiadał niezliczone historie jak „hanysi” dokopywali „gorolom” na meczach piłkarskich i nie tylko … Czytaj dalej →

Początek roku 1968 był śnieżny, pogoda sparaliżowała PKP, na drogach ostrzegano przed gołoledzią. Mimo to, Andrzej co tydzień jeździł z Marianem, Maćkiem i jego nową dziewczyną ze studiów Zosią na narty nie bacząc na opóźnienia pociągów i ciesząc się śniegiem. … Czytaj dalej →

Skoro Rudek wreszcie dostał pracę, Krystyna przestała martwić się o byt rodziny i poszła na Pocztową wyjąć z konta bony towarowe, by kupić na Morcinka w sklepie Banku kilka motków włóczki. Ostatni raz wyciągała z konta bony towarowe na polecenie … Czytaj dalej →

Zaraz po świętach Bożego Narodzenia Rudek pojechał autobusem do swojej macierzystej pracy, do „Elektrowni Łagisza w Budowie”, która po latach jego nieobecności dawno była zbudowana. Łuna czarnego dymu nad Zagłębiem sygnalizowała, że zbliża się do obrzeży Będzina, gdzie oprócz nielicznych, … Czytaj dalej →

Mimozami zaczęła się dla Ewy klasa trzecia, chociaż nie miała pojęcia dlaczego Niemen śpiewa o mimozach, skoro kwitną jedynie na Kubie, a w Polsce nie ma ich nawet w kwiaciarniach. Nikt nie nazywał mimozami zwykłych żółtych chwastów na Diablinie, ale … Czytaj dalej →

– I jak można było nazwać Plac na Bramie Placem Karola Marksa, albo Zamek Parkiem Lenina? – zastanawiała się Wanda idąc w niedzielę do Reformatów. Mijała z odrazą pomnik Wdzięczności i przechodziła szybko na drugą stronę, zerkając na świeże klepsydry … Czytaj dalej →