Archiwum kategorii: 2009

Ważność: niebagatelny stan istnienia gdy czas po polach słomę toczy ściśniętą kształtem geometrii. Jestem. Masz dowód, że mnie nie ma? Jeśli przetoczył się mój przesyt, to przecież ślad odsłania prześwit. Warstwy nakłada mylność złudy, dokopać się do sedna trudno, a … Czytaj dalej →

Skacz, chociaż wody lustro się zamyka zimne, skacz w krystaliczność, wszystko obok nie jest niewinne. Jakby prócz ciebie nie było nikogo na niebie skaczesz sam w swoją głębię. Skacz, skacz, spotkasz noc prędzej… Nie odbijaj słów od powierzchni wód, bo … Czytaj dalej →

W górę się wzniosły czarne ptaki by się rozsypać w upragnieniu na milion części! Są takim czarnym słońcem, świecąc w cieniu! (Bo wstręt nie jest stanem, tylko znakiem). Niebo pokrył iskier wykwint błysku świetlnego. Czerń jest brakiem energii, gaszącej mit. … Czytaj dalej →

Pokaż mi, pokaż! Kto monstra pokaże na raz, z całego życia ludzkie twarze?! Tylko wycinek świata lichy ozdobią podobizny: na obraz Boga – portret mężczyzny, na kształt Anioła – wizerunek kobiety. A wszystko zamknięte jest w pamięci niesfornej. To całość, … Czytaj dalej →

Oto jest Nowe Miasto. Ty w nim – Nowy Człowiek: sen spłoszony, uciekły nieszczelnością powiek, co wysączył się i wymamił pożądliwą podnietę! Mijasz Pierwszą, Drugą, Trzecią. Od gorąca ulic Seattle drży powietrze, twarze rozwarstwia, widzisz w nich oczy cztery jak … Czytaj dalej →

Jak liść wrzucony przypadkiem, osobny, jak ta woda, co cię niesie na grzbiecie tkwiąc w ograniczeniu, gdy inni wejdą. Jeszcze odsapnie na tobie owad, lecz częściej jesteś w swym milczeniu nieprzenikliwy i stale samotny. Mijasz boskie miejsca, nieosiągalne mijasz skrycie, … Czytaj dalej →

Warto się było przyjrzeć Ziemi i bujność lata objąć warto, kiedy kwitnienie jest tylko kwitnieniem. Słońce pulsuje między cieniem, jak z ciała – raną otwartą. Stajesz w tej ramie świata ubogi i bezbronny, bowiem nic nie jest twoje. A tam … Czytaj dalej →