Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

W górę się wzniosły czarne ptaki by się rozsypać w upragnieniu na milion części! Są takim czarnym słońcem, świecąc w cieniu! (Bo wstręt nie jest stanem, tylko znakiem). Niebo pokrył iskier wykwint błysku świetlnego. Czerń jest brakiem energii, gaszącej mit. … Czytaj dalej →

Pokaż mi, pokaż! Kto monstra pokaże na raz, z całego życia ludzkie twarze?! Tylko wycinek świata lichy ozdobią podobizny: na obraz Boga – portret mężczyzny, na kształt Anioła – wizerunek kobiety. A wszystko zamknięte jest w pamięci niesfornej. To całość, … Czytaj dalej →

Oto jest Nowe Miasto. Ty w nim – Nowy Człowiek: sen spłoszony, uciekły nieszczelnością powiek, co wysączył się i wymamił pożądliwą podnietę! Mijasz Pierwszą, Drugą, Trzecią. Od gorąca ulic Seattle drży powietrze, twarze rozwarstwia, widzisz w nich oczy cztery jak … Czytaj dalej →

Jak liść wrzucony przypadkiem, osobny, jak ta woda, co cię niesie na grzbiecie tkwiąc w ograniczeniu, gdy inni wejdą. Jeszcze odsapnie na tobie owad, lecz częściej jesteś w swym milczeniu nieprzenikliwy i stale samotny. Mijasz boskie miejsca, nieosiągalne mijasz skrycie, … Czytaj dalej →

Warto się było przyjrzeć Ziemi i bujność lata objąć warto, kiedy kwitnienie jest tylko kwitnieniem. Słońce pulsuje między cieniem, jak z ciała – raną otwartą. Stajesz w tej ramie świata ubogi i bezbronny, bowiem nic nie jest twoje. A tam … Czytaj dalej →

Zawsze morze będzie końcem świata gdy rozsypiesz prochy. Itaka jest tylko mityczna w twoich roszczeniach. Wolne są przestrzenie dla sumienia, które w fikcyjnym postanowieniu luźno się tłucze. Więc mi nie mów, że mam gdzieś ciebie, mieszkanie, sąsiadów. Nie jestem skalnym … Czytaj dalej →

Nie darmo się łączymy w dobrej wierze, ziarno się sypie, pełne są spichlerze, drży koło losu, zmieniać się już nie chce, tak dobrze jest! W Erze, w Playu, w każdym nowym providerze będą podobne obfitości pola, które pobierze twoja wola … Czytaj dalej →