Archiwum kategorii: czytam więc jestem

W „Gestach” Ignacego Karpińskiego matka pisarza, głównego bohatera powieści – Grzegorza – jest typową kobietą PRL-u, syntezą wszystkich kobiet pracujących, lub matek przy mężach pracujących. Kobiety z obsesją porządku i czystości, z pedantycznym rozwiązywaniem krzyżówek i dokładnym śledzeniem telewizora. Matka … Czytaj dalej →

Wbrew zapewnieniom autora w wywiadach, powieść „Gesty” nie jest wielowarstwowa i wielo znaczeniowa. Nie jest też kiczem, które to określenie autor samowolnie i kokieteryjnie, licząc na zaprzeczenie, sobie przywłaszczył. Jest natomiast nieokreślonym tworem literackim, najprawdopodobniej nieukończonym i nie dopracowanym, którego … Czytaj dalej →

Wydany trzy lata temu obszerny tom „Poezja jako miejsce na ziemi” zawierający czternastoletni dorobek poety nie różni się właściwie niczym od tegorocznie nagrodzonej prestiżową nagrodą w Gdyni „ Piosenki o zależnościach i uzależnieniach”. Tytuł zbioru ani nie usprawiedliwia, ani nie … Czytaj dalej →

Inicjały w tytule nie tylko oznaczają Hermanna Hessego, ale także dwie postacie jego powieści. Maurice Blanchot portretuje Hessego swobodnie trzymając się faktów biograficznych w sposób oszczędny, istotny i klarowny. Jak dowiaduję się od Slavoja Žižka, Jacques Lacan na wykładach był … Czytaj dalej →

„Tomasza Mrocznego” należy czytać bez zapoznania się z opracowaniami ponieważ inaczej można literacko oszaleć. Wątpię, by wolą pisarza, szczególnie wobec swojego młodzieńczego dzieła, było doszukiwanie się aż tylu tropów jakie przypisują mu naukowe, akademickie dywagacje, szczególnie, że dzieło powstało w … Czytaj dalej →

Nie mam pojęcia, na ile zasadne jest przez młodego poetę rozwijanie literackie tezy starego Slavoja Žižka zawartej we „Wzniosłym obiekcie ideologii” : „(…)Z podobną logiką rozumowania mamy do czynienia w feminizmie: hasło „związek seksualny nie istnieje” oznacza, że relacja między … Czytaj dalej →

Trudno mi napisać bez emocji o kolejnym utworze Doroty Masłowskiej, przereklamowanym, napisanym, jak czytam, na zamówienie teatru berlińskiego, czyli o zwykłej chałturze, sztuce teatralnej, którą taka Gabriela Zapolska wysypywała z siebie łatwo, genialnie, bez problemu sprowadzając sobie na głowę armię … Czytaj dalej →

Dariusz Nowacki w Tygodniku Powszechnym zaświadcza wiarygodność opisów pobytem z autorem w Budapeszcie, gdzie kosztował tych potraw i oglądał obrusy w kratkę i plastikowe kwiatki. Ja tam już z żadnym krytykiem literackim nigdzie nie pojadę, ale moja jazda z prozą … Czytaj dalej →