Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

Jak zamarznięty kwiat w ogrodzie, pragnienia lata dozna przechodzień w listopadowym spleenie krańcowym gdy neon „Żabki” na szmaragdowy zabarwi postać, twarz, włosy w chłodzie… Chwilowo wyrwie z otchłani nocy… Przecież go nie ma. A my jesteśmy! Jak bliźnięta, bo obrys … Czytaj dalej →

Dla ciebie to nie piekło przez które coś wyciekło, wycieńczony entuzjazmem czekasz, by ktoś coś szepnął na moją rzecz, w mojej obronie. Niewiele, prawdziwie, zgodnie z serca rytmem, czym myśliciele czerpali z ksiąg, jak z apteki, trąbili przez wieki by … Czytaj dalej →

By scalić się w rytmie jałowej gonitwie chełpliwej modlitwie trzeba być… snem pełnometrażowym, prawdziwym, leniwym, nowym gadem przedpotopowym, swoim przodkiem duchowym, narodowym, wężowym, żywym smutkiem listopadowym, prawicowym, lewicowym, splugawionym i bezpłciowym. Utopić w bursztynie zastygłej przyczynie jak czyn w cudzej … Czytaj dalej →

Przyjdzie czas, gdy drogi splotą węzeł z pogubionych lat scalą w jedność słowa po to by nie było, że żył robot w kalendarzach z dat. Niech się wszystkie siły sprzęgną, niech spowolni względny czas, a zdobędę chociaż jedną szansę, by … Czytaj dalej →

Czy pamiętasz dzień, kiedy długi cień kład się w poprzek drogi między sosen mrok w lata skwar, w głuchość skał, bezradność rąk w ciszę ptaków wrogich. Gdzieś w kamieniach tkwił poziomkowy pył jak zakrzepła krew wysuszonych jagód, staw znieruchomiały na … Czytaj dalej →

Jeszcze trwa między szpilkami modrzewia światło w kolorze soku z cytryny. Las śpiewa. Idę ścieżką narkotycznie wyżej i wyżej szyszki rozsypane bożonarodzeniowo… Ach, Faust był głupi, chwilo trwaj! trwaj wciąż i wciąż na nowo. Jeszcze się nic nie skończyło i … Czytaj dalej →