Archiwum kategorii: czytam więc jestem

Forma filmu, oparta na uniwersalizacji problemu poprzez podmianę ról wiodącej dwunastolatki na różne płcie i wiek, jak i karkołomny w moim pojęciu tytuł, sugerujący jakieś wyższe wtajemniczenie formalne, z którego jedynie tytuł zostaje, to nadmiar i ozdoba. Cała reszta, a … Czytaj dalej →

W wieku 38 lat w ubiegłym roku we wrześniu zmarł współtwórca filmu, Remy Belvaux. Przyczyny śmierci nie są znane. Niewiele w sieci jest o filmie, w wielu krajach zakazanym. U nas premiera w 1994 roku odbyła się chyba jedynie w … Czytaj dalej →

Zbliżający się do czterdziestki reżyser przeżywa pierwszą falę starości, a wiadomo, że starość już jest wtedy, gdy życie zaczyna nam się podobać. Po nagrodach i sukcesach debiutu, dającego mu niezasłużoną zachętę do dalszej pracy reżyserskiej, absurdalnego namieszania wątku naukowego z … Czytaj dalej →

Po okropnych komediach reżyserów kiedyś wyśmienitych – Juliusza Machulskiego („Superprodukcja”), Marka Koterskiego („Wszyscy jesteśmy Chrystusami”), aż strach oglądać najnowszą komedię Stanisława Tyma i nie dziwić się, że w czasie premierowego pokazu też miał stracha. Ale chciałam zobaczyć tajną polskę, który … Czytaj dalej →

Listy więzienne Róży Luksemburg to zaledwie dwa lata jednostronnej, listownej prozy kierowanej do kilkanaście lat młodszej Sonii, doktorantki historii sztuki Uniwersytetu Berlińskiego. Adresatka jest właściwie nieobecna. Jedynie drżenie o jej zajmowanie czasu, o jej nią zmartwienie, czule osłania smutne położenie … Czytaj dalej →

 Nie zdążę już omówić na blogu dwóch ważnych wypowiedzi w internetowym OBIEGU Janka Sowy i wklejonej wczoraj odpowiedzi Michała Pawła Markowskiego, dotyczących głównie zawartości całego bloku najnowszych, niesłychanie energetycznych, kontrowersyjnych moralnie i etycznie tekstów ludzi skupionych wokół problemów literacko – … Czytaj dalej →

Znajdując w nowościach naszej biblioteki publicznej książkę powstałą dla uczczenia setnej rocznicy postaci historycznej w której mocy było i moje istnienie, można ten fakt działania tzw. ironii losu potraktować egzotycznie. Filozofia na nic się tu nie zda, absurd realności jest … Czytaj dalej →

Właściwie chciałam napisać o książce Jakuba Żulczyka, przejęta skargą na „kumplach”, że jego babcia nie chce go czytać, a Dehnela czytają nawet inne babcie. „Lala” Jacka Dehnela stoi na półce w naszej bibliotece, natomiast debiut Jakuba Żulczyka jest nieosiągalny od … Czytaj dalej →