Archiwum kategorii: czytam więc jestem

Ogromna ilość sieciowych i drukowanych recenzji wszystkich znaczących krytyków afirmujących drugą powieść Witkowskiego wyczerpuje chyba potrzeby czytelnika, który po lekturze konfrontuje swoje wrażenia z innymi. Ponieważ moje blogowe zapiski nie są recenzjami, ledwo dygresjami bezpośrednio po odbiorze dzieł sztuki, dorzucę … Czytaj dalej →

Zupełnie niezrozumiałe są zarzuty recenzentów trzeciej książki islandzkiego emigranta. Częstotliwość wydań, ich objętość i tematyka są akurat w wypadku tego twórcy zupełnie nieważnymi zarzutami, albo pochwałami, zależnie, kto o książce pisze. Klimko – Dobrzaniecki bowiem pisze cały czas tak samo … Czytaj dalej →

W tym roku do Oskarów wraz z naszym „Katyniem” Andrzeja Wajdy będzie startował węgierski film trzydziestotrzyletniego György Pálfiego. Niestety, oprócz „Literatury na Świecie” 9-10/05 która dwa lata temu zaprezentowała twórczość mojego rówieśnika, Lajosa Parti Nagy, niczego w Polsce nie można … Czytaj dalej →

Bardzo bliski jest mi klimat filmów Hřebejka. W zobaczonym kilka lat temu „Pupendo”, odnalazłam zbieżności z moim życiorysem. Opowiadał o czeskim rzeźbiarzu (Bolek Polívka) który wypada z artystycznego obiegu zarabiając na życie rodziny produkcją ceramiczną, czyli tytułowym pupendo. Kłopoty piękności … Czytaj dalej →

Powieść Remigiusza Grzeli skrywa w pojemnej od nazwisk i żywotów kobiet żywot Stachy Zawiszanki, tajemniczej artystki, której imię firmuje coroczną „Nagrodę Dżonki”, przeznaczonej dla najmłodszych pisarzy. Mimo, że akcja nieprawdopodobnie kluczy geograficznie i czasowo wędrując po wsiach, dzielnicach miast, stolicach, … Czytaj dalej →

Może czytałam Doktora Żywago Borysa Pasternaka też w zimie i też w wieku tego internauty, którego recenzję znalazłam w sieci. Napisał ją po lekturze Śniegu Orhana Pamuka w czasie siedmiogodzinnej jazdy pociągiem. Ja też pewnie musiałam się spieszyć, książki oficyn … Czytaj dalej →

Najlepsze są sceny końcowe, zamykające film. Metodyczne zimno mocno akcentuje sposób prowadzenia na rzeź polskich oficerów, ich wiązania, strzelania w tył głowy, wrzucania do dołu i zasypywania budowlanym spychaczem. Tej ascezy i powagi nie dało się utrzymać w całej rozciągłości … Czytaj dalej →

Nie wiem w końcu, do czego doszedł tegoroczny Czerwony Październik, który gorącą, przedwyborczą falą przetoczył się przez ośrodki kulturalne polskich miast. Panele, dyskusje, festiwale literatury zaangażowanej z udziałem najsławniejszych nazwisk wszelkich politycznych orientacji nie zmieniły odbioru ciągle wydawanych powieści o … Czytaj dalej →