Archiwum kategorii: 2010

AKT XIII Ciało jest wtedy bezcielesne, gdy nie widzą go ludzie; nie spocznie dłoń na twoim udzie, nie powie nikt już „weź ta ręka”, bo nie ma rąk i już nie skręca temat rozmowy tak naprędce kleconej w biegu dla … Czytaj dalej →

AKT XII Dobre godziny to te, kiedy cień aksamitny kładzie niebyt, kiedy się lato ciałem staje wtulonym w wieczór skóry szalem; tak trudno istnieć dla istnienia tego wieczoru i w nim cienia, rozgrzanych drobin ciała w matni, promieni dobrych i … Czytaj dalej →

AKT XI Ach, wierzysz w miłość, nie ma ciała tylko marzenie, tylko czar? – Rozpada się niebo w noc sierpniową spadają gwiazdy nad twą głową, jak więc mam wierzyć w świat w kawałach kiedy się rozpadł? Miłość to wiara w … Czytaj dalej →

AKT X To, co pod skórą, co ciut ciut głębiej, jest uwerturą do wnętrza. Lepiej się nie prześwietlać się nie rozpadać na analizę. Pozorność z metra to mechaniczność wnętrza. W układach poukładane? Ależ to pozór! Wygoda świata w tępej szykanie … Czytaj dalej →

AKT IX Ogród sierpniowy tłoczy pigment żółty, jak siarkę, jad zakończy to lato, złość zabarwi walkę żółtym proszkiem, którym bąki rozkoszują się w kwiatach; w słońcu będę się smażyć w słownych, pożółkłych miazmatach zanim się nie rozpadnę, jak kartki dziennika … Czytaj dalej →

AKT VIII I pójdę w las, gdzie ściana się otworzy, w aksamit wsiąknę, w miękkich liści morze których koniuszki jak sierść mnie wypieszczą, będę się wsączać esencją i treścią, w każdą możliwą mi metamorfozę, w gorączce się wypocę, będę u … Czytaj dalej →

AKT VI Treść się nie kończy: trwa jednakowo to rozpoczęte, co wstało z nicości. Wątek nieważny to ten, co przemija: zostawia ślady domniemania. Nową jakość ma twarz. Twarze gości co się otarli, nie są realne: oni nie byli. Rozkosz, to … Czytaj dalej →