AKT IX
Ogród sierpniowy tłoczy pigment żółty, jak siarkę,
jad zakończy to lato, złość zabarwi walkę
żółtym proszkiem, którym bąki rozkoszują się w kwiatach;
w słońcu będę się smażyć w słownych, pożółkłych miazmatach
zanim się nie rozpadnę, jak kartki dziennika
ledwo dyszące kruchością metryki, zżółkłe od narodzin,
od złości, niemożności i od lat, kiedy świat był cały zaropiałym wrzodem,
zepsutą krwią, woskową modlitwą;
spłonę, by już nigdy nie pić płynów barwy moczu,
by nie posklejał jęczmień zbyt otwartych oczu
które patrzą, jak sierpień znika w słonecznikach.
