Archiwum kategorii: 2009

Niewiele się zmieniło. Ciepło jest wieczne tkwi w ciele. W krwi elektrowni, w pracy. Wewnętrznie zawsze niedorzecznie ukrytej. Świat przechodni nie chłodzi zbrodni, wie tylko, że dzisiaj nie ma w zbrodni strachu, w dziedzictwie zwykłych kar się zapodział. Nie mów … Czytaj dalej →

Kiedy już przejdą przez nas smutne deszcze namoknie papier, zniknie wreszcie higieniczny zalew wilgoci, w słowach ze słupów obwieszczeń w ich kroplach się nie zmieszczę niech znikną lata. Chcesz, chcesz powiedzieć, czego nie chcę przeżywać? Te porodowe kleszcze to anachronizm! … Czytaj dalej →

Niemoc to puch, co woń akacji roztrwonił świat. I nasienie lata po mieście w desperacji; wchodzi, gdzie wpuści go pragnienie wiatru: lekki śnieg majowy wniknie przez okna w zakamarki. W akcji serce może powstrzymać uszczelnieniem (czy krwi pora roku nie … Czytaj dalej →

A ja ci powiem, że konwalie nie rosną za to tylko w cieniu za to jest kosztem. A rośnieniu nie wolno rosnąć tak normalnie, tak, jakby było wiele chceń spotkania świata. Tylko czemu twój cień przesłonił moją przestrzeń? Gdy znowu … Czytaj dalej →

Tylko ci, co nie kochają są szczęśliwi. Czas loteryjny wciąż jest pusty, tobie osobność i w niej uśnij, mnie jawa szyderstw. Dzień się rozlewa życiodajnie. Ogród na klucz zamyka ciszę by w niej umieścić nieistnienie. Krew róży kolce pręży. Pyszne, … Czytaj dalej →

Nawet, gdy mosty będą pewne nie zaczniesz dróg budować ciszy jak Rzym, by wozy pchać wojenne. Ciszą jest pytanie zostawione w krtani. Nawet jest dobre połączenie, czytelny zasięg ciszy celny, groźnego dźwięku dróg myleniem. Lecz nic nie dociera uwikłane w … Czytaj dalej →

Poeci towarzysze! Nikogo nie słyszę w powołań splendorze nie widzę ciał aksamitnych, nie działa na zmysły narkotyk słowa. Jaka przygoda czeka w opałach sentymentu, walczącego w innych głowach rozgałęzionego potwora ważności, dokazywania cudownej mistyfikacji metamorfozy? Wychodzącej z ohydy ekskrementów, by … Czytaj dalej →

Nic nie rozumiesz. I nie trzeba, by zima wciąż spulchniała życiem pokłady trupów, a krokusy i tak powstaną, jak ironia. Nic nie rozumiesz. Polifonia, to nie jest głos równoczesności! Rym to być może bilans wersów, który się natarczywym wiciem domaga … Czytaj dalej →