Archiwum kategorii: 2007

I obojętne są pejzaże powtórzeń wiosny z lotu ptaka, gdzie jak stłuczone szkło śmietnika dachy zajączki ślą słoneczne. Czyny są wtedy niedorzeczne: irracjonalność śmieszy grzeczne chmur posłuszeństwo tam, gdzie latam. Są obojętne tym na dole pozostawionych bez umycia rąk, bez … Czytaj dalej →

Idzie, podąża awangarda. Jak życiu w butów rytmie? Wyszumi się, obszar wyszarga, a czas zniknięty – zniknie. Mości się myszką w jamce ciała myśl. Zakaz jej nie sprosta. Spiżarnia w zgliszczach ocalała, lecz konspiracja – wsobna. Tak jest wzgardzona, jak … Czytaj dalej →

PRAWO zagarnia człowieka od kołyski, narzuca mu imię, którego nie będzie mógł zmienić, posyła go do szkoły, następnie czyni go aż do starości żołnierzem gotowym na każde skinienie. Paul Valery * Wszystko się postarzało. Nawet Balek. Idee nie zmieniają się … Czytaj dalej →

Co chcesz powiedzieć? Twórcza piana pracą i znojem uprawiania? Nisza już buntu nie pomieści. Niewolnik sprzeda niewolnictwo. Kradzież Pana? Kradzież pozoru uwolnienia? Świat się przemienia jedynie w formie, nie w strukturze. Wszystko, co było, jest na górze. Wszystko co jest, … Czytaj dalej →

Miasto się poci. Miasto cieknie. I nic nie myli tak jak lustro ulic odbitych w mokrych miastach. Parasolowy czas lutowych mżawek zimowych. Jak igłami drażnią sentyment, zamiast puchu. Zmysły są zbędne. Pączki z różą są niejadalne. Smaku słuchu dźwięk nie … Czytaj dalej →

Już zmierzch – i wszystko mieli za nic – istnienie, ciszę i wołanie. Studzi się już poszukiwanie ciekawych spraw do zaistnienia. Lustro nie działa. Oczy białe, katarakt bielmo nie oddaje odbicia wnętrza twojej dumy. Daremne są obszary mamień perswazji. Wiem … Czytaj dalej →

Zimno jest wtedy, gdy rachunki znoszą się swoim wyrównaniem. Nagroda – narkotycznym znieczuleniem krótkim. Białe są szlaczki i obwódki widoku okna białym ranem, kiedy raniący i raniony ślady krwi świeżej smak zapomnieć próbuje chłodno i rozważnie. A czerwień puszy się … Czytaj dalej →

W styczeń bezśnieżny. W nas, w komplementarność bez podziału. W noc bez snu. Wilgoć jest tylko wehikułem. Krew dramat wzmacnia. Ślina poślizg słowom ułatwia. Obejdzie się bez ozdobników. Ani mru – mru. ani łzy jednej. Ani krzyku. Prościej się ukryć … Czytaj dalej →