Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

Cham, to nie rewers jest Kordiana, ni opozycja. Ani nawet sąsiedztwo ludzkie, wspólnotowe, któremu niepotrzebny krawat przynależności w rozpoznaniu. To on pijaka w korytarzu co śpiąc na progu niewpuszczony – kopnie, a potem dla kurażu nasika jeszcze na twarz śmiesznie, … Czytaj dalej →

Kiedy Wietnamczyk śle teściowej prawdziwych pereł sznur z wakacji za wychów córki, za wydatki mieszania krwi arystokracji wietnamskiej z krwią slumsów Sosnowca – sprawa jest prosta: sprawa chłopca który zapładnia, bo żyć musi w polskich biznesach, by móc zdusić gwałt … Czytaj dalej →

Sieć się podarła. Sieć jest krucha. Oddziela się od przeznaczenia. Ledwo firanka, ledwo mucha oczka nie zmusi do istnienia tajnego wejścia. Nie sforsuje krat i więzienia nawet przy tym nie zaneguje. Jest gdzieś indziej. A próba wejścia z innym bytem … Czytaj dalej →

Niech moc będzie z Wami! Gwiazdy walczą przecież co noc o ułudę filmowej nadziei. Zdobywamy oręż najnowszy. Nam wcale nie potrzebne szkoły fechtunku. Gwiazd zgasłych martwe oczodoły niebo sine zasnuwa kataraktą znudzeń jak fatamorganą. Bez marzeń i złudzeń o fair … Czytaj dalej →

Pozamiatane są podłogi. Firanki w oknach jeszcze czyste; drży w gardle kruchy stan niepewny, kończy się lato i dni dżdżyste, runą na spokój. Jeszcze skąpany słońcem pokój, pachną zdradziecko białe floksy; czai się jesień w ramach okien, czai się obcy. … Czytaj dalej →

Skromnie powoła nas i cicho, splot zdarzeń, komu znać wyrocznie..? Diana wykąpie się. Odpocznie, a Akteona oczy słyszą, a Akteona uszy widzą. I się zaczyna polowanie. A winien ten, komu się stanie, a wyrok bogów tylko krzywdą. Przekleństwo dnia, gdy … Czytaj dalej →

Chciałabym przerwać, sianą makiem – – nie lecieć ptakiem w kluczu obcych; odpocząć w cieniu i pod krzakiem skryć dopełnienie strzelby głośnej. Bowiem kres lata. Czas polowań ciężkie wytacza argumenty. Czas zabijania to też mowa ilustrowana stadem gęsi. W milczeniu … Czytaj dalej →

Może ta drżąca przestrzeń w masie niebieskich kwiatków, to symbole ludzkich niespełnień? Wielkość w klasie pożądań? W morzu tych pokoleń samotnych, których osobności głodne. Niebieskie falowanie prośbą daremną o tych gości, którzy nie przyszli na spotkanie proszone. Uczta już wydana; … Czytaj dalej →