Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

Nic się nie robi samo. Czekasz, a entropia wzrasta, pamięć wietrzeje. Odchodzę z zaniedbania pamięci. Zawsze umieram do końca. Szczęśliwi nie umierają, bo nie mają takiej potrzeby. Nie każdy jest szczęśliwy, nie każdego można zabić. Mnie można, jestem w zasięgu. … Czytaj dalej →

Kiedy zamieniasz świat na niebyłe zarzynasz pamięć, zamieniasz miłość w łach niepotrzebny, zawsze w nim zimno, w koncepcję życia nieludzko inną. Od rozpoznania pierwotnych wstrząsów w tym, co się dzieje bezwzględnie teraz masz udział gracza, w którym się ściera przestrach … Czytaj dalej →

Wiersz jest telegraficzną falą linią z ust do ust, zawsze prostą ginie w koronie drzew, gdy rosną powyżej drutów. Nim oddalą porozumienie na poziomie właśnie tej linii i pomiędzy pętają wersy w słownej nędzy nic niemówienia – się nie dowiesz, … Czytaj dalej →

*** Oto scena: zło tam, tak, jak z Lautréamonta. Ja na niej nie gram, ale się przyglądam: tobie inaczej. Mimo podwyższenia dla stron przeciwnych jednak jedna Ziemia. Widz jak i aktor – a ten jest widoczny – powadzą rozmowę, tak, … Czytaj dalej →

*** Nie powiem już, choć mówić nie jest trudno, zresztą, co powiem, tkanka wzrasta dzika jak chwast. Lubisz mnie niechęcią złudną bo co to znaczy, nierealny sen: specjalnie przykry, dla otwartych powiek w stanie klimatu, który jest z nadania; chwilowo … Czytaj dalej →