***
Oto scena: zło tam, tak, jak z Lautréamonta.
Ja na niej nie gram, ale się przyglądam:
tobie inaczej. Mimo podwyższenia
dla stron przeciwnych jednak jedna Ziemia.
Widz jak i aktor – a ten jest widoczny –
powadzą rozmowę, tak, jak słanie poczty:
wiadomość robi drugiemu wciąż na złość,
co w lepszym świetle, relatywnie
może mi pomóc. Stawać murem przy mnie
wspierając mnie duszą, jak mi bliski ktoś,
co pożar wznieca i jest ratownikiem;
topielcem wyjętym, również i ręcznikiem;
kimś, kto się zjawia tak, jakby spadł z nieba!
Przecież bez współpracy każdy będzie nikim
(trzeba obecność z dwóch stron wspierać,
bo się samemu niczego nie stworzy).
Drugi ktoś, to jak ten posłaniec boży
gdy mi nie pomoże, to już być nie zdążę,
nie czas budować wszystko tak od zera…
…w pojedynkę, jak rozbitek w morzu,
któremu człowiek niezbędny jest teraz!
Więc pomóżże mi ty, na tym swoim podium!
Lecz, mimo, że jest okrągła Ziemia,
przeznaczona nam do przeznaczenia,
(nikt i tak nie spamięta imienia),
boisz się straty, przepadku mienia.
A twa własność odwiecznie jest fikcyjna…,
jak mgła na poligonach, wciąż niczyja.
Więc pomimo, że to nie ja jestem na scenie,
to nieprzychylność twoja jest we mnie,
jesteś związany ze mną kontraktem
(krwawym cyrografem raptem),
a jednak jesteś głupi, jak ten w cętki pomnik,
upstrzony ptaków miejskich bezczeszczeniem
(jak by kto spytał po co, odpowiedzą nie wiem).
Bo tylko ktoś, jak one, w neutralności
może ocenić ten bezsens próżności
swoim polotem wolnym i powiewem!
Ach, wspólnie być na scenie, tobie ciasno?
Strącisz mnie zaraz, gdy światła pogasną!
Więc stoję tam, gdzie stać jest dla mnie trudno
w gorszym kadrze (głowę i tak utną).
Bo przecież nie ma dla nas opozycji,
tylko dane nam wszystkim jedno, wspólne jutro.
