27.
Zrzuca już orzech żółte liście,
całymi dniami śpią w nich jeże,
idylla to świata obrzeże
mój ogród, moje wyjście.
Nie oszukuję, wciąż gram szczerze,
Kandyd zmęczony też tu przyśnie,
zanim opiszę ludzkie dusze,
zamienię sprzeciw na przymierze.
Snuj się dniu ciepły i godzino,
by się odbyło uprawianie,
aż się pokażą i odpłyną
chwile przy werblach defilady!
Więc pomóż mi kochanie,
bo sama nie dam rady.
