Archiwum kategorii: 2020

WIERSZE PÓŹNE (5)

Opublikowano środa, 16, grudzień, 2020, autor: admin

NA CMENTARZU Zenkowi Na cmentarzu Królowej Jadwigi dziś pachnieświeży grób i barwne kwiaty nowe,na nich krople bursztynowe. Krwawo słońcezachodzi, malując rosę na płatkach.Ach, październikowe, ach,róże. Herbaciane i gerberyżółte. Żyją, żyją jak cudtrwania. Głód po resztkach.

Zaszufladkowano do kategorii 2020, Nie daję ci czytać moich wierszy | Dodaj komentarz

WIERSZE PÓŹNE (4)

Opublikowano wtorek, 15, grudzień, 2020, autor: admin

W SEATTLE Siedziałam pod kamelią rozkwitłą,płatki padały cichutko, miarowo podmuchem północnozachodniego wiatru z Pacyfiku,przede mną rozpościerało się miastoz sześćdziesięcioletnią  iglicą,z pomruków miasta tajemnicą.  Powietrze odurzało, aż trudno uwierzyć w bezsenność w Seattle,iglica kłuła niebo, purpurą zachód nie gardził,puchła przestrzeń, świat … Czytaj dalej →

Zaszufladkowano do kategorii 2020, Nie daję ci czytać moich wierszy | 2 komentarze

WIERSZE PÓŹNE (3)

Opublikowano sobota, 12, grudzień, 2020, autor: admin

W HAWANIE Calle 23: flamboyan. O ma bezradność wobec niespotykanego piękna w oczarowaniu ogromem! Ja nic nie wiedziałam! Ulica cała jak czegoś koniec, zakończenie w tym, w którym żyłam świata. Czerwona była jezdnia, trawa przy pniu kryła płatki. Upalnie, sceneria … Czytaj dalej →

Zaszufladkowano do kategorii 2020, Nie daję ci czytać moich wierszy | Otagowano | Dodaj komentarz

WIERSZE PÓŹNE (2)

Opublikowano piątek, 11, grudzień, 2020, autor: admin

W PORTUGALII Kończą kwitnąć jakarandy,blask roznosząna Plac. Na bruk rzucą fiolet,na Rossio, na wylegujące się dwa psy u fontanny.Roztrąca deszcz płatkówjednostajnie, lila, miękko mdły wiatr. Obcasy dźwięcządywan kwiatówrozgniatając na śmierć. Nie widać bazaltowego wzoru fal,skryte indygo.Psom śpiącym wyrosła lila sierść.Nagle … Czytaj dalej →

Zaszufladkowano do kategorii 2020, Nie daję ci czytać moich wierszy | Otagowano | Dodaj komentarz

WIERSZE PÓŹNE (1)

Opublikowano środa, 9, grudzień, 2020, autor: admin

Jesiennie grudzień kończy cykle,nadchodzi coś, co ciągle stygnie.Nadchodzi. Zachody-wschody coraz krwawsze,czerwień przecina ptasi kleks.Nie było tak zawsze. To, czego nie ma, znowu jest,twardnieje wieczność,wieczność wzywa. Straciłam wczoraj w mózgu tkanceimię. Runęło w Dziurę Czarną.Jak się nazywał? Dać, za nim umrę, … Czytaj dalej →

Zaszufladkowano do kategorii 2020, czytam więc jestem, Nie daję ci czytać moich wierszy | Dodaj komentarz