WIERSZE PÓŹNE (1)

Jesiennie grudzień kończy cykle,
nadchodzi coś, co ciągle stygnie.
Nadchodzi.

Zachody-wschody coraz krwawsze,
czerwień przecina ptasi kleks.
Nie było tak zawsze.

To, czego nie ma, znowu jest,
twardnieje wieczność,
wieczność wzywa.

Straciłam wczoraj w mózgu tkance
imię. Runęło w Dziurę Czarną.
Jak się nazywał?

Dać, za nim umrę, innym szansę
nim mróz zamrozi pogardą
to, co wiatr przywiał.