Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

Szczelne są okna. Szczelne drzwi. A chociaż dom twój nie forteca to neutralność nie podnieca jedynie niedostępność drwi. W samo południe jak w westernie weszłam w uliczkę. Dom w upale, ale mieszkańców nie ma wcale jest tak filmowo i bezwzględnie. … Czytaj dalej →

Pustka. To tylko trochę ciała, trochę komórek pulsujących. mijam je, uwięziona w rymie. Nie ma cię, chociaż jesteś przy mnie. Nie ma mnie. Nie ma wśród modlących. Nie ma mnie przy mnie. W komórkach Bóg. I w każdej życie tli … Czytaj dalej →

Winą jest twoją, że gdy polowanie uniknąć może ofiary wskazujesz me tropy. Wiesz, że do pary zrobić nas mogło wybranie. Winą jest twoją, że krew moja znaczy ślady wolności: tu byłam. Farba czerwona, przemieniona na chłam, pokrzywia w sposób dwuznaczny. … Czytaj dalej →

Bili ich długo czarną nocą. Pisk dziewcząt rozkosz bicia wzmagał, aż się zaczernił bruk posoką i odjechali drogi kawał, gdzie za pięćdziesiąt polskich złotych, mieli to samo. Czułość. Dotyk. A z lasu szedł poranek.

I kiedy słowa, słowa święte wracały, raz wprawione w zamęt zwany potocznie w nas rozmową, i kiedy były już wycięte kwiaty z ogrodu gwiazd, firmament walił się nieba katastrofą, zniszczenie tylko, śmierć i zgliszcza zawód miłosny i złamane serce tandetne … Czytaj dalej →

Nie pytaj mnie o powody, jeśli nie chcesz wchodzić. Kibicem być, to też fatyga. O co pytasz? Grą nie to, czy jesteśmy młodzi, tylko korytarz. Wejdziesz? Wchodzili Jan i Paweł Łukasz, Judasz Iskariota w nieznane, cichym gnani prawem ducha i … Czytaj dalej →

Ciszę ulicy w piekle lata upał zamienia w galaretę. W hortensjach, karmionych codziennie wodą miłości, aby trwały, jest powstrzymanie biegu czasu, wiecznej odmowy. Lśnią hortensje. Przyszłam w zastępstwie. Przyszłam marząc, jak marzy więzień o czasie nowym, który przeminął bezpowrotnie. Świat … Czytaj dalej →

Brak dostępności. Za to w zamian sycąc się brakiem cudzej biedy, orgia zmysłowa jest jak Adam z którego Bóg nie wyjął Ewy.