Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

AKT XI Ach, wierzysz w miłość, nie ma ciała tylko marzenie, tylko czar? – Rozpada się niebo w noc sierpniową spadają gwiazdy nad twą głową, jak więc mam wierzyć w świat w kawałach kiedy się rozpadł? Miłość to wiara w … Czytaj dalej →

AKT X To, co pod skórą, co ciut ciut głębiej, jest uwerturą do wnętrza. Lepiej się nie prześwietlać się nie rozpadać na analizę. Pozorność z metra to mechaniczność wnętrza. W układach poukładane? Ależ to pozór! Wygoda świata w tępej szykanie … Czytaj dalej →

AKT IX Ogród sierpniowy tłoczy pigment żółty, jak siarkę, jad zakończy to lato, złość zabarwi walkę żółtym proszkiem, którym bąki rozkoszują się w kwiatach; w słońcu będę się smażyć w słownych, pożółkłych miazmatach zanim się nie rozpadnę, jak kartki dziennika … Czytaj dalej →

AKT VIII I pójdę w las, gdzie ściana się otworzy, w aksamit wsiąknę, w miękkich liści morze których koniuszki jak sierść mnie wypieszczą, będę się wsączać esencją i treścią, w każdą możliwą mi metamorfozę, w gorączce się wypocę, będę u … Czytaj dalej →

AKT VI Treść się nie kończy: trwa jednakowo to rozpoczęte, co wstało z nicości. Wątek nieważny to ten, co przemija: zostawia ślady domniemania. Nową jakość ma twarz. Twarze gości co się otarli, nie są realne: oni nie byli. Rozkosz, to … Czytaj dalej →

AKT V …drogą zdeptaną wejdziesz we mnie, pisząc wiersze. W mój czas i w ciało, i w fantasmagorie, aż się nierozerwalnie stopi jedność. Że, nic w nas nie będzie pierwsze? I że nic nie jest wtedy twoje? Ścieżką na skróty, … Czytaj dalej →

AKT IV Widzisz, ach, widzisz całe zmarnowanie? Jak lunatycy błąkamy się w sobie, aż nas obudzi cisza oddalenia, skąd nie dochodzi nic. Brak sumienia to jeszcze nie powód, by się w zakamarkach usprawiedliwień nie szwendać jałowo, choć żadne słowo nic … Czytaj dalej →