Jedyne opublikowane za życia dzieło Pessoi składa się z 44 wierszy i zostało przesłane na konkurs zorganizowany przez Sekretariat Propagandy Narodowej, gdzie zajęło drugie miejsce. Powstałe pod koniec życia poety dowodzi o zawartych w nim skrystalizowanych już poglądach, które w listach do przyjaciół określał jako „nacjonalizm mistyczny” i „sebastianizm racjonalny”.
Utwór opiewając chwalebną przeszłość Portugalii nawiązuje do dekadencji prądów literackich czasu Pessoi. Przypominając wielkość literackiego geniuszu Camõesa i odwagę portugalskich odkrywców uświadamia swojemu pokoleniu o drzemiącym w narodzie portugalskim wielkim potencjale. Skonstruowana w oparciu o symbole herbu Portugalii analizuje jej wielkość, upadek i możliwość odrodzenia.
W pierwszej części opisuje narodziny imperium, w drugiej przywołuje morze, a tam zwycięskie bitwy, porażki, wielkie nawigacje. W trzeciej sebastianizm daje nadzieję nie tylko na powstanie Portugalii jako piątego imperium „Nowego Świata” (po Grecji, Rzymie, Europie i chrześcijaństwie(Cristandade), ale i na rząd dusz wszystkich ludzi na świecie.
Obietnica rychłego przezwyciężenia trudności niewykluczającej drogi militarnej zawarta w końcówce utworu i tym uaktywnienie potencjału duchowego tkwiącego w Portugalczykach jest zagadkową sprzecznością.
Złowieszczą, gdyż reszta heteronimów Pessoi głosi wręcz coś przeciwnego.
