Dziennik miejski (11)

25 marca 2014, środa. Kilka minut się spóźniłam, bo pobłądziłam i zapomniałam gdzie się wchodzi, wszystkie bloki takie same.
Kiedy zdyszana wpadłam do sali, Małgosia siedziała w pierwszym rzędzie i na mój widok ucieszyła się tak, jakbym była jej najbliższą krewną.
Jak spotykam przypadkowo Małgosię na ulicy, nigdy się nie witamy, nie całujemy, nie podajemy sobie ręki, ot jakoś tak to załatwiłyśmy, że po pierwszej wymianie zachwytów ze spotkania wymieniamy kilka zdań i udając obustronnie pośpiech, szybko kończymy rozmowę starając się iść w przeciwnych kierunkach. Dzisiaj Małgosia jednak siedziała i ja nie wiedząc, co zrobić po jej entuzjastycznym okrzyku, chwyciłam ją rozpostartymi ramionami za jej ramiona, jednak wobec nieruchomości jej ciała zastopowałam i zawstydzona cofnęłam ręce.
Usiadłam obok. Prócz przewodniczącej zebrania, jej sekretarki i Małgosi w sali nie było nikogo i dopiero teraz zorientowałam się, że ten aplauz zawdzięczam nie sobie, a tylko kworum. Zebranie beze mnie nie odbyłoby się i nie można by było głosować nad ustawami, które w dniu dzisiejszym, na Zebraniu Wspólnoty Mieszkaniowej miały zapaść, a jak głosiło listowne zaproszenie, ustawy były niezwykle ważne. Dwie osoby, jak stwierdziła przewodnicząca, są wystarczającą liczbę do otwarcia zebrania.
Przewodnicząca odczytała kilka ustaw i podniosłyśmy z Małgosią ręce. Po tych formalnościach zgłosiłam nieśmiało prośbę o wywieszenie w klatkach schodowych informacji, o numerach alarmowych na wypadek awarii. Ostatniej soboty woda nie wiadomo jakim sposobem pokonała skorupę ścian i przedostała się cuchnącym strumieniem do pokoju, zalewając mieszkanie niżej, które wynajmuje studentkom Małgosia.
– Szukałaś mnie pod nazwiskiem panieńskim – a tam gdzie mieszkam, nikt nie zna tego nazwiska – Małgosia zwróciła się do mnie, a potem do przewodniczącej opisując awarię ostatniej soboty przejmując całą uwagę na swoje mieszkanie, mimo, że jak zauważyła, jest po niej jedynie niewielki ślad na suficie.
– Ale – zakończyła – ponieważ właśnie remontowałam to mieszkanie, należy się odszkodowanie.
– Tak – powiedziała przestraszona przewodnicząca. Stare rury centralnego ogrzewania w ścianach będziemy usuwać sukcesywnie. Ten odcinek został już wymieniony i jesteśmy ubezpieczeni. Kiedy można się z panią umówić i zrobić zdjęcia?
Zaczęły się długie negocjacje Małgosi co do pory dnia jak i samej daty, bo Małgosia właśnie rozpoczęła następny kierunek studiów i jest osobą niezwykle zajętą. Nie miałam pewności czy ekipa szacująca straty zdecyduje się zaglądnąć do mojego mieszkania, w którym zniszczenia są o wiele większe.
Zatem nieśmiało zgłosiłam nową prośbę, jako lokatorka mieszkającej pod dachem na trzecim piętrze. Teraz gołębie bardziej świadome korzyści ulatniania się ciepła z kominów wentylacyjnych zatykają je gniazdami już od stycznia znaszając tam w dziobkach materiał budulcowy i szczelnie zatykając kanał wentylacyjny. Ostatnio kominiarz wezwany z powodu braku wentylacji był zbyt leniwy, by wejść na dach i oczyścić komin, napisał lustrując mieszkanie, że trzeba wymienić, niedawno przecież wymieniane okno kuchenne. Kominiarze nie chcą wchodzić na dachy, trudnią się teraz żebractwem, roznosząc po domach kalendarze z wizerunkiem kominiarza w cylindrze, oraz pocztówek na Wielkanoc, żądając za to jałmużny. Dlatego trzeba rozpocząć negocjacje z gołębiami – zakończyłam wyjmując z torebki jako dowód pocztówkę od domokrążnego kominiarza, przedstawiającą jurnego chłopaka w cylindrze ubranego w czarny uniform z dwurzędowymi miedzianymi guzikami, trzymającego w dłoniach złotą podkowę i jajo, na którym namalowany był zając.
Zapadło milczenie, więc dodałam pojednawczo, że widocznie brać kominiarska zbiera pieniądze na zakup kapeluszy na targach staroci. Kominiarze borykają się z ciężka sytuacją braku cylindrów na rynku, kapelusze tego kroju podobno nie są, nie wiadomo dlaczego, produkowane. Faktycznie, na ich głowach są teraz czapki-pilotki.
Przewodnicząca zapewniła, że już wkrótce na kominy zostaną nałożone siatki, a sekretarka to zaprotokołowała.
Przewodnicząca już tylko zwracała się do Małgosi pytając ją, jakie ma zakupić pojemniki na segregację śmieci. Małgosia zdawała się być w swoim żywiole znając dokładnie wymiary śmietnika, do którego na poprzednim zebraniu dokupywano kolejne klucze i zamki, które natychmiast przez zbieraczy śmieci zostały po prostu wydłubane i zaniesione do punku złomu. Małgosia podała przewodniczącej wymiary pojemników, które ma zakupić i to z tych większych, by w domu nie śmierdziało.
– Jak to? – zwróciłam nieśmiało uwagę. Przecież do pojemników musi się wkładać opakowania umyte!
Sekretarka westchnęła, że to dodatkowa woda do mycia, która jest bardzo droga.
– Przecież oni to wszystko mielą – zaczęła delikatnie Małgosia z czego wynikało, że i ona jej wnuczka z którą mieszka mają zamiar wrzucać do pojemników plastiki nie umyte.
– Ależ na całym świecie myją! – jak chcemy należeć do dzisiejszej cywilizacji, musimy myć – zakończyłam żarliwie i nagle poczułam, że bardzo zależy mi na tym, by były umyte.
Małgosia tymczasem szybko skierowała rozmowę na bezpieczniejszy papier.
– Ja i moja wnuczka zużywamy mnóstwo papieru! Pełno notatek, zeszytów z naszych studiów, jestem też miłośniczką gazet, no, u mnie tego jest mnóstwo!
– To Małgosiu nie przyznawaj się, bo obciążą cię podwójnymi kosztami za śmieci – zwróciłam się w trosce o małgosine pieniądze, które tak bezsensownie wylatują, jak uprzednio zauważyła, kupując całą popsutą spłuczkę, a nie, jak dawniej, tylko uszczelkę.
Małgosia dumnie przemilczała moją uwagę.
– Starzy ludzie już niewiele wyrzucają – Małgosia próbowała skierować tor rozmowy na inny temat.
– Ależ w tej dzielnicy nie ma już starych ludzi- zaśmiałam się.
– Jak to, a Chrobokowie?- zaoponowała Małgosia. Ona już ledwo się rusza, a on z tym pieskiem też ledwo łazi.
– Gruba Jolka? – Ależ oni są w naszym wieku!
– W naszym? Zdziwiła się Małgosia. Popatrzyłam na jej obrzmiałą twarz pełną zmarszczek. Przypominała twarz jej matki tuż przed śmiercią.
– No a Marysia? Nie dawała za wygraną.
– A ona starsza od Edka? Bo Edek w podobnym naszemu wieku!
– Tak, była zdaje się starsza – dodała niepewnie Małgosia. Też ledwo łazi. Ale ci młodzi to jak się zachowują! Zuzia wynajęła tym dwóm chłopakom i tam rano majtki na bzach, co noc jakieś imprezy.
– To całe szczęście! – ucieszyłam się. – Poznałam ich, fajne chłopaki. Przynajmniej wprowadzają w ten dom życie!
Nagle weszła urodziwa, wysoka dziewczyna w okularach i siadła za nami. Małgosia zwróciła uwagę, by przewodnicząca wciągnęła ją na listę uczestników zgromadzenia, ale nie mogła już, gdyż zebranie zostało przed chwilą zakończone, co zostało wpisane do protokółu. Ale nowoprzybyła mogła zadawać jeszcze pytania.
– Dlaczego – a mieszkanie kupiłam w lipcu – od tego czasu były już dwie podwyżki czynszu? – spytała nowoprzybyła.
– Gdzie ona mieszka – spytałam cicho Małgosię.
– Na miejscu Hechlińskich – odpowiedziała.
Po wyjaśnieniach przewodniczącej powiedziałam, że mieszka na mieszkaniu śpiewaka operowego i pewnie ściany są przesiąknięte jego śpiewem.
– Na Stanisława w maju, na swoje imieniny, śpiewał tak głośno, że z pierwszego piętra dochodziło na trzecie i ten śpiew niósł się do później nocy!
– Tak!- zawtórowała Małgosia, to był wielki talent. A wiecie, że chcieli go przyjąć do Opery w Bytomiu, ale żona się nie zgodziła ze względu na to, że będzie pracował z innymi kobietami i całe życie przesiedział w biurze!
– To był wspaniały sopran! – dodałam.
– Sopran? – dlaczego zmieniasz mu płeć? – zaczęła szydzić Małgosia.
Zaczerwieniłam się i poprawiłam – tfu, tak, tenor! Śpiewał też w kościele i faktycznie, zmarnowany wielki talent.
Nowoprzybyła nic na to nie odpowiedziała. Drzwi się otworzyły i zaczęli wchodzić mieszkańcy sąsiedniej klatki schodowej, której pora zebrania właśnie wybiła.
Kiedy w trójkę wyszłyśmy i chciałam jeszcze z Małgosią pogadać o starych czasach, ona już mnie nie widziała i wyraźnie chcąc wracać z nowoprzybyłą, intensywnie ją zagadywała, a ja skierowałam kroki w przeciwnym kierunku.