Catherine Breillat „Anatomia piekła” (Anatomie de l’enfer)

Film powstał na podstawie powieści „Pornocratie” tej francuskiej reżyserki, której zamknięte pokazy filmowe zwabiają wielu kinomanów, a oglądanie filmików You Tube dotyczących jej twórczości wymagają specjalnej rejestracji ludzi w stosownym wieku.

„Anatomia piekła” z udziałem przepięknej Amiry Casar i Rocco Siffredi – aktora filmów pornograficznych o zawodowo przystosowanym ciele – jest traktatem filozoficznym na temat miejsca jak zwykle nie bardzo sprecyzowanego, czyli piekła.
Okazuje się, że piekło jest przede wszystkim cielesne, anatomiczne i służy do zadawania cierpień właśnie w tych momentach, które wszystkim wydawały się nirwaną.

Ta przewrotność ma bardzo precyzyjne uzasadnienie i w miarę perswazyjnej akcji konsekwentnie dochodzi do bardzo prawdopodobnych wniosków: seks jest nienawiścią, budzi agresję i pragnienie po konsumpcji partnerki jej unicestwienia, zabicia i tym pozbycia się ponownej fali pożądania.

Akcja filmu jest niezwykle oszczędna, oparta na znanych już schematach („Ostatnie tango w Paryżu”, „Intymność”).
Tym razem kobieta i mężczyzna – który nawet nie zna imienia kochanki – spotykają się w domu na peryferiach miasta, by przeprowadzić czteronocny eksperyment na mężczyźnie, badając jego męską wytrzymałość. Mężczyzna fiksuje, monolog wewnętrzny toczy się w mężczyźnie głosem kobiety, która jest zarówno narratorką jak i prowokatorką, inicjatorką i płatnikiem eksperymentu.
Justyna de Sade’a trzymająca już w ponowoczesności wszystkie odebrane libertynom zabawki ma przewagę feministyczną, również zdaje się i kulturową, mimo, że usiłuje odbywającą się psychodramą dotrzeć do źródeł piekła, a nie kultury.
Płaczący mężczyzna przed i po, w trakcie i nawet, jak odchodzi i przychodzi, czyli permanentnie zapłakany, nie jest specjalnie upokorzony i nie jest ofiarą ani odwetu, ani własnego niesprostania.

Autorka filmu nakręciła współczesny moralitet i tym tropem powinny iść wszystkie po filmie refleksje.
Celowość pozbawienia czaru i gry męsko damskiej brutalizuje tę miedzy nimi przestrzeń w kierunku tzw. nagiej prawdy – dosłownie i w przenośni. Ilustruje to fizjologia, płyny męskie i damskie, które w czasie miłosnej ekstazy nie mieszają się i są zawsze osobne. Zmuszanie partnera do prostej konsumpcji wydzielin ciała nie przemienia niczego w wino, sakralizacja nie następuje, a początkowa teza kochanków, że miłość nie istnieje, staje się najczystszą prawdą. Natomiast w miarę, jak odpadają dotychczasowe domniemania, co do wszystkiego, co prostą prokreacją nie jest, a warte jest jednak zachodu, wyłania się z mroku natury człowieka monstrualne pożądanie, niezagospodarowane i mające jedyne spełnienie w zbrodni.
Reżyserka przemyca kilka sztandarowych haseł o przewadze kobiety nad mężczyzną (jej biologiczna dyspozycyjność, podczas, gdy mężczyzna jest skazany na impuls pożądania, by mógł się płciowo sfinalizować), oraz o stanie kobiety z wdrukowanym oczekiwaniem na miłość, podczas gdy czeka ją jedynie modliszkowa konsumpcja.

Ta chłodna, odarta z sentymentu kobieca wiwisekcja odpowiada może na pytanie, dlaczego mężczyzna nienawidzi kobiety i to intensywne, piekielne uczucie jest jedynym powodem ich współistnienia.
Nie odpowiada natomiast, dlaczego nienawidzą się ludzie bez seksu, bez różnicy płci i wieku.
Ale może nie można o wszystkim mówić na raz…