Dziennik wiejski (5)

19 lipca 2011.

Rano padało, ale po obiedzie wyszło słońce, powietrze stało się tropikalne wilgocią szybko parującej wody, jak od mokrego czajnika stawianego na rozgrzanej płycie paleniska i nawet zapach wokół był podobny.
To radosne, rozświetlone i skwierczące wysoką temperaturą popołudnie, kiedy słońce stało jeszcze wysoko i nie zapowiadało ani burzy, ani żadnych konwulsyjnych odgłosów z lasu napawało rozczulającym szczęściem błogosławionych chwil, jakie człowiekowi zdarzają się w życiu i które są euforyczne. Przywiązując rower do ogrodzenia GOSPODARSTWA AGROTURYSTYCZNEGO widziałam zza ogrodzenia, jak ich czarny, miniaturowy sznaucerek udaje, że mnie nie widzi, by nie musiał mnie obszczekiwać i udaje zabawę z dwoma chłopcami w kąpielówkach stojących obok domku campingowego tylko dlatego, by nie robić mi przykrości po tym, jak do niego mówiłam Pimpelku, a on musiał na mnie szczekać przy swoim panu. Rozczulona tą sceną, i tym, że jednak są letnicy, że biznes nie schodzi na psy, zaczęłam wspinać się na górę z krzakami malin. Depcząc łąkę Ciupka, która zdążyła urosnąć z o wiele większą szybkością niż włosy na głowie z radością odkrywałam zaledwie kiełkujące kępki szczawiu, co znowu napełniło mnie radością, że będę gotować szczawiową, która w PRL-u była daniem podstawowym każdego baru mlecznego, a dzisiaj jest zupą zapomnianą, w każdym razie oficjalnie nikt jej w telewizji nie gotuje.  Być może sama satysfakcja, że będę mieć tę zupę ZA DARMO – bo nawet i sam Ciupek nie dowie się o niej – wypełniała moją pazerną naturę chęcią odwetu za minione lata wszelakich braków, a przede wszystkim brak wyboru. Ot, wybieram z karty dań: zupa szczawiowa! I jemy jak gdyby nigdy nic – szczawiową.
Malin tym razem było w bród, nagle zaświeciły się wszystkie malinki jak latarnie tam, gdzie nikt by nie podejrzewał, że mogą być. Pędy malin oplatały drzewa samosiejki, były na młodych dębach, topolach i brzozach. Oplatały je, niczym rośliny pnące mieszając się w koronie drzew z gospodarzami, jakby to te właśnie gatunki roślin, z którymi koegzystowały, rodziły nic innego tylko maliny. Pędy malin wyrastały nawet i do trzech metrów tworząc na szczytach najdorodniejsze okazy. Pędy malin z sadystycznego chruśniaka wyrastały smugwijne, delikatne i ponętne.
Dlatego w ten duszny, piekący i zarazem podniecający dzień letniego upału owoce malin interesowały mnie najbardziej i jeśli nawet zdołały zdominować już krzaki jeżyn, które też zaczęły owocować pierwszymi najokazalszymi jagodami, to zbierałam tylko maliny i uzbierałam wspinając się po gałęziach pięć litrów.
Lunęło w momencie przekroczenia progu domu. Zrobiło się ciemno, zabrakło w domu prądu, woda z nieba lała się bez podziału na krople, nawet największe. Ale to szybko minęło i natychmiast wszystko wróciło do stanu poprzedniego. Słońce jak gdyby nigdy nic wróciło na swoje miejsce, obrus na stole w ogrodzie natychmiast wysechł i zjadłyśmy z mamą przy nim kolację. Jak skończyłyśmy jeść i chować drewniane krzesła, deszcz tym razem zaczął z wielką siłą zacinać pod kątem 45 stopni zmiatając stojące na parapecie pomidory. Pozamykałyśmy i zabezpieczyłyśmy przed nawałnicą co się dało, chociaż nic to nie dało. Wszystko rozpoczęło się od tego momentu dopiero dziać we mnie, w moim wnętrzu. Jakby cała ta burza przeniosła się do mnie do środka, otamowana możliwościami zamykania domu, jakbym to ja ją wchłonęła, przejęła, jak Chrystus grzechy świata.
Przejmujące zimno, jakie ogarnęło mnie w zamkniętym domu dało się pohamować wyjęciem ostrakiem sił pierzyny. Leżałam tak pod pierzyną kilka godzin w nadziei, że zimno nie jest we mnie, a w domu, w nagłym spadku temperatury spowodowanym burzą. Ale gdy zmierzyłam sobie temperaturę, miałam 40 stopni i zimno nie ustawało, natomiast rytmiczne dreszcze w swojej konwulsyjności przyjemniejsze wyzwalały mnie z bolesnej stagnacji.
I zapadłam w długi, dwunastogodzinny sen rwany ciągłymi kontaktami z realnością, po których wracałam do moich majaków nie mogąc się zdecydować, w jakiej strefie chciałabym przebywać: obie były nie do zniesienia. Realność dręczyła mnie zimnem i narastającym bólem głowy, sen produkował majaki polegające na całkowitym rozpadzie słów i znaczeń. Taka totalna dekonstrukcja snu nigdy nie mieściła mi się w głowie, toteż w tę upalną, tropikalną noc wylewała się ze mnie na świat realny brudząc go swoimi toksynami, wydzielinami, rzygowinami i ekskrementami. Wszystkie utwory i komentarze, jakie od początku lata przeczytałam na portalu Liternet.pl  zbiły się w jeden monolityczny utwór, który po zbiciu się w papkę –  jak pozostałości resztek farb zmieszane ze sobą zawsze są brudne – tak i tym razem totalny utwór miał kolor kupy. I ta ogromna, gigantyczna kupa rozpadła się na poszczególne wyrazy, które krążyły swobodnie w przestrzeni i wydawała dźwięki tożsame ze swoim graficznym wyrazem. Ten sam proces wkrótce nastąpił z wszystkimi wirtualnymi postaciami, które zapoznałam w Internecie na literackich portalach, a które, dzięki licznym galeriom na Facebooku mogłam już prawidłowo identyfikować i kojarzyć. I te – avatary, postacie realne, multiplikowane, klony, poeci prawdziwi, fałszywi i tacy sobie, wredni, kostyczni, przymilni, przylizusie, infantylni, bandyci, szuje, oprawcy i krwiopijcy – nagle, jak jedna wielka armia zbili się w jedną masę, by na podobieństwo ich utworów rozpaść się w niepodobne już do pierwowzoru elementy i krążyć bezładnie w przestrzeni, w której zanurzona jest moja głowa wnikając bezustannie w moją świadomość.
Budziłam się zrezygnowana nie znajdując tej nocy nigdzie ukojenia. Chciało mi się bardzo pić, ale nie potrafiłam ruszyć ręką. Słyszałam, jak w torebce dzwoni komórka i nie miałam siły jej wyjąć. Słyszałam, jak zaniepokojony Marek moją nieobecnością na Skype dzwoni do mamy, a mama mu mówi, że wszystko w porządku, że Ewa już śpi, że wcześnie zasnęła. A ja walczyłam nawet nie o życie. Gonitwa myśli odbywała się i wtedy, gdy nie spałam, ponieważ nigdy nie wiedziałam kiedy te dwie rzeczywistości nagle połączą się, a ja nieodwracalnie nie będę wiedziała już kiedy to nastąpiło. Nastąpiło niebawem. Majaki przeżarły rzeczywistość, przegryzły się wampirycznie do niej wchłaniając ból głowy i dreszcze. Od pewnego momentu byłam już jedynie w jednej rzeczywistości, czyli nierzeczywistości, we śnie, który mnie bolał, męczył i torturował.
Godziny nocne wlokły się w nieskończoność. Obudziły mnie ptaki i kolor nieba rozwodnionego szafiru, który najbardziej lubię. Miałam już 39 stopni i gorączka spadała.