Sieć

Dzisiejszy obchód osiedla uzmysłowił mi wielkimi bilbordami, że film “S@motność w Sieci” tkwi w mentalności społecznej jako dziewiętnastowieczny model melodramatycznych tęsknot, nie mających racji bytu ani w życiu realnym, ani w wirtualnym. Ciało, któremu pozostało jeszcze jedynie erotyczne przeżycie – jedynej, bezsprzecznej wartości w sieci nie rozpoczęło jeszcze swojego bytu, przetwarzane jest na razie na mentalne wizerunki samego siebie. I tak ten wsobny proces prowadzi do bezwzględnej samotności, która nie ma nic wspólnego z medytacją uwikłanego w hałas świata człowieka.
Nieudana próba tkwienia w alternatywnym do oficjalnych struktur (związek zawodowy) Stowarzyszeniu czy Partii, zaprowadziła mnie do takiej osobności, jakim jest blog. I, jeśli teraz odwiedza mnie kilka osób, których z powodu niskiej jakości licznika nawet nie potrafię zidentyfikować, to działa tu mechanizm czasopisma “Nie”, które podobno zawdzięcza swą poczytność skandalicznym wypowiedziom redaktora Urbana o tych, którzy to pismo czytają. Oczywiście, pastwienie się na kimś na blogu w zamian za odwiedziny jest propozycją nudną i jałową, a wszelkie pomysły na braterstwo, poligamię uczuć i solidarność, do czego sieć powinna dążyć, oddalają się bezpowrotnie. Dlatego wirtualny, blogowy onanizm, dający przyjemność smutną, choć i niewątpliwą, czeka z pewnością niezliczoną, pojawiającą się w sieci codzienną porcję nowo powstałych blogów.
Sztuka, która miała zawsze przesłanie publiczne i społeczne, oparta na indywidualizmie, jego emanacji i promieniowaniu, staje się powoli hodowlą wsobną i degenerującą się. Toteż z czasem pewnie blog będzie artystą, a artysta blogiem równie zdegenerowanym. Tylko film “S@motność w Sieci” zmyli cześć odbiorców, którzy wydawszy na bilet miesięczną opłatę internetową ulegną złudzeniu, że przeżyli coś wyjątkowego.