Początek roku frustruje brakiem zrozumienia.
Skrzynka pocztowa konwencjonalnie dostarcza papierowe zaproszenia na wystawy. W piątek neo backon.
W poniedziałek neo pop art. Neo konceptualizm. Neo futuryzm. W Muzeum grafiki (wprawdzie nie te, ale zawsze), Rembrandta.
A galerie chcą być awangardowe. Zgodnie ze słowami Havla, że tkwimy jeszcze jak nic w post komunizmie, wszystkie dekonstrukcyjne podrygi w stylu Slawoja Žižka wydają się bezsilne. Strategia jego nadutożsamiania demaskując, umacnia.
Prorocze słowa Sandora Marai’a:
Camus: “Sztuka jest rewolucją, która nie chce niszczyć, lecz zachować” – ocala z rzeczywistości to, co jest wizją ponad rzeczywistością. Komuniści całkowicie o tym zapomnieli: o Pięknie. Dla Marksa sztuka była jedynie rozrywką klas panujących. Podobnie jak teraz dla niszczących obrazy wyrostków Mao. Po Dostojewskim rozpoczęło się coś, co Hermann Hesse nazwał “skaramazowieniem Europy”. Ale to nie Alosza, chory anioł, ani Dymitr, dziki i demoniczny chłop, nawet nie Iwan, cyniczny inteligent, jest Karamazowem, który oddziałał na Europę, lecz głupi zabójca Smierdiakow. Chiński bitnik jest potomkiem tego Smierdiakowa – podobnie jak wykształceni na seminariach europejscy komuniści są duchowymi następcami tego bękarta-Karamazowa.
Dla Marai’a wszysto to śmiecie.
Jak mam prowadzić te strony internetowe Związku Artystów Plastyków dzisiaj?
Napisał też tak:
O, Picasso i wy tam wszyscy nasi współcześni Dürerzy, Tycjanowie i Franciszkowie Goya! Jacy jesteście wyniośli! Wszak nie potrzeba już wam modeli ani fiołków, ani ludzi. A człowieka stojącego naprzeciw rysunku Dürera ogarnia wstyd, że stał się wspólnikiem w tej sprawie i milczy, pogodził się z grzechami mafii intelektualnych nihilistów… (Babits miał jeszcze siłę jęknąć: “Wspólnikiem jest, kto milczy między zbrodniarzami”).
