BLOGI XXI (choroba dobrej woli)

Schopenhauer ma pewność, że człowiek jest

zły z natury. Gdyby było inaczej, gdybyśmy byli z gruntu uczciwi, wówczas w każdej dyskusji zabiegalibyśmy tylko o osiągnięcie prawdy, bez względu na jej zgodność z naszym wcześniejszym poglądem, czy też poglądem przeciwnika; nie miałyby one znaczenia lub byłyby całkowicie drugoplanowe.

Tak więc biorąc pod uwagę autorytet mędrca, a także pierwotną tezę tego cyklu o pochodzeniu blogów, czyli wyłonieniu się ich z wód nihilizmu, pozostaje jedynie przeanalizować sposób komentowania blogowych wypowiedzi i ich motywacji.

Choroba dobrej woli komentatorów polega na braku jakiejkolwiek ciekawości drugiego człowieka, jego świata i jego poglądów.
Kiedy pragnie zademonstrować swój komentarz, niejednokrotnie, dla uśpienia czujności właściciela bloga, nawet zawiera jakieś pokrętne pochlebstwo. Ortega y Gasset przytacza taki sposób chwalenia w eseju o Velázquezie:

Odtąd aż do śmierci niezliczony legion zazdrośników szturmował sławę Velazqueza. Nie pozwalali oni sobie na ataki gwałtowne, gdyż król ochraniał malarza, którego nie tylko podziwiał, ale też darzył szczerą przyjaźnią. Strategia zawiści polegała na osłabianiu owego rozgłosu. Zastosowano dwie odwieczne metody. Widząc, że każdy portret Velazqueza z jego pierwszego okresu jest lepszy od poprzedniego i pozostawia daleko w tyle wszystkie inne, jakie wtedy powstawały, zawistnicy głoszą, że umie malować tylko portrety. Jest to znany sposób pomniejszenia sławy człowieka utalentowanego. Odwraca się uwagę ludzi od tego, co wspaniale robi, i zwraca na to, czego nie robi, dając do zrozumienia, że nie robi, bo nie umie.

Niestety, są blogi, których nikt nie osłania, a tym bardziej król i jeśli zdarzy się już jakiś dyskutant, wykazuje demonstracyjnie złą wolę.
Machiavelli radzi napaść w komentarzu natychmiast na wstępie, bezczelnie właściciela bloga zrugać, gdyż w przeciwnym razie zostanie się samemu napadniętym.
Oczywiście materia sporu jest absolutnie bez znaczenia, gdyż nikogo nie obchodzi to, o czym się pisze.
Dlatego można dzięki zręczności i biegłości w słowie pisanym podważyć, udowodnić i ośmieszyć właściwie wszystko, zależnie od potrzeby. Nawet przy ewidentnych faktach historycznych czy ustalonych regułach w jakiejś dziedzinie, postmodernistyczna ironia wytrąci z ręki każdy argument.

Metod jest zresztą bez liku. Można zakwestionować albo tezę wątku, albo skutki tej tezy. Oczywiście, najlepiej, godząc się pierwotnie na jedną z tych możliwości na końcu totalnie zakwestionować wszystko.
Na drodze dyskusji, napotkawszy ewidentnie słuszne argumenty – w pokrętny sposób, a w ostateczności wmawiając przeciwnikowi, że źle je sformułował trzeba je bezwzględnie obalić.
Absolutnie nie wolno się godzić na żadne ustępstwa. Nadaje się tutaj metoda lekceważenia, w stylu zdumienia nad mądrością dyskutanta, przerastająca własną percepcję, co od razu sieje w przyglądającym się dyskusji duże wątpliwości, co do autentycznej wiedzy ośmieszonego.

Warto też odnotować sposób podlizywania się argumentami, iść równo eskalując w coraz to bardziej ryzykownych wypowiedziach, by nagłym zwrotem wszystko zakwestionować.
Ta lisia i przebiegła taktyka maskowania może być wzbogacona podmianą znaczeń, które tylko w części znaczą to, co znaczą, a zazwyczaj znaczą zupełnie coś innego.
Jeśli nie ma się za wiele czasu, by sterczeć przy komputerze, najlepiej jak najszybciej doprowadzić dyskutanta do szału, a ten w amoku pozwoli ze sobą zrobić wszystko. Można wtedy szybko podmienić swoje argumenty z argumentami przeciwnika i wmówić mu, że to on obstawał przy tych, które do tej pory zwalczał.
Dla wywołania jeszcze większej złości najlepiej odejść bardzo daleko od przedmiotu sporu, wchodząc na tereny osobiste a nawet intymne, niekoniecznie prawdziwe.
Wszelki blef, pomówienie mile widziane. Warto znać jakiś kompromitujący szczegół z życia napastowanego, by robiąc w pewnym momencie nieznaczną aluzję, pozbawić go wiary w człowieka.

Oczywiście, najlepiej nie dyskutować z osobnikiem próżnym, nadętym pychą, dla którego honor wygranej jest najważniejszy, bez względu jakiej sprawy broni, lub jaką zwalcza.
Ale przecież i ten argument należy do sofistycznych gier zniewolonych znanym zrzędzeniem „a nie mówiłam”…

Dopóki wolność blogowa będzie utrzymana, dopóty blog nie będzie chorował i nie umrze. Nie umrze chorobą na śmierć.