Archiwum kategorii: Nie daję ci czytać moich wierszy

Nie, nie skończył się Rembrandt. Trwamy na posterunkach. Powiedz o splendorze, o psach, stracie lat w których dług rósł i w tobie. Mój portret był utworzony z innymi jak zadośćuczynienie. Strzeżemy, by być strzeżonymi, bo jesteśmy wszystkim i w cenie.

Gdzie ja gdzie ty, a jednak jesteś przy tym spotykamy się, choć cały świat nas nie chce, gdyż deszcz, co moczy chodnikowe płyty jeszcze wcześniej, dwoje zwielokrotnił w powtórzeniach! Nasze odbicia, nasza synteza tylko iluzją mokrego kamienia nie, nie trzeba … Czytaj dalej →

Wszystko to bez nas. Ledwo przenikanie z niewiadomego. W przeoczeniu dowód nagle stanie jak praca szpiega bez skutku, ale przypadkowo daje straszne rezultaty: domysł jak nietoperz lub zając przecisnął się przez kraty.

Ligustr przekwita, żywopłoty pachną resztkami szans. I znika nagle ściana tymczasowości. Drży w powietrzu jaśmin, lecz w tumanie płatków rozsypie się dla nas przychylność. Tak mało nam zostawiono wspólnego. zapach w jednej porze czerwcowej ulicy, gdzie dłonią kiść ligustru do … Czytaj dalej →

Jak mój świat mam zadomowić w tobie gdy dom twój zamknięty. To monada. Życie, to przecież wieczny obieg komórek, dróg. Wypada pchać w cudzą strukturę, bo identyczność nęci? Nawet jak już niedługo umrę, gdy jest mnie sto tysięcy, podobnych klonów? … Czytaj dalej →

Oto jest, oto. Oto powstało przeciw wszystkiemu niemożliwe jak z dwóch komórek piękne ciało nikt się nie dziwi. Rozlewność pól, zakola miękkie wody, co kadr jednoczy w i e c z n e. Tobie obecność ma nieszczęściem; śmierci dotyk jest … Czytaj dalej →

Niewiele się zmieniło. Ciepło jest wieczne tkwi w ciele. W krwi elektrowni, w pracy. Wewnętrznie zawsze niedorzecznie ukrytej. Świat przechodni nie chłodzi zbrodni, wie tylko, że dzisiaj nie ma w zbrodni strachu, w dziedzictwie zwykłych kar się zapodział. Nie mów … Czytaj dalej →

Kiedy już przejdą przez nas smutne deszcze namoknie papier, zniknie wreszcie higieniczny zalew wilgoci, w słowach ze słupów obwieszczeń w ich kroplach się nie zmieszczę niech znikną lata. Chcesz, chcesz powiedzieć, czego nie chcę przeżywać? Te porodowe kleszcze to anachronizm! … Czytaj dalej →