Czytając „Możliwość wyspy”.
Jak widać, szybkie spolszczenie jest teraz możliwe i polska literatura nie jest już Samotną Wyspą.
Ale jednak, rozgrymaszenie na współczesnego pisarza francuskiego polskiej literatury wielkie, o czym można się przekonać, czytając dyskusję w „Lampie”(w sieci w Czytelni Onetu).
Kazimiera Szczuka powie:
Houellebecq jest tak okropny i tak obsesyjnie zajęty niszczeniem naszych kulturowych przywiązań do tego, co uznajemy za dobre, że dzięki temu wykonuje niesłychaną pracę: wytrąca nas z poczucia, że jako czytelnicy mamy dostać jakąś nagrodę od pisarza.
Nagrodę w postaci zbudowanego w nas poczucia ładu i sensu świata a także naszego wygodnego opowiedzenia się po jego stronie. Można by się zastanawiać czy Dostojewski to jest pisarz taki właśnie dobry.
Moim zdaniem nie, chociaż zarazem jest uważany za mistrza moralistyki.
Niewątpliwie istnieją też pisarze dobrzy tacy jak Olga Tokarczuk, Michael Cunningham, Michael Faber, autor powieści Pod skórą, gdzie takie pytania etyczne są stawiane jasno, a my czujemy, że on stoi po tej właściwej stronie – wybiera nie przemoc, a tolerancję i współczucie. Ale jednocześnie wydaje się nam często, że opowiedzenie się po stronie tego co jest dobre, lub co uchodzi za dobre, jest objawem braku odwagi w zderzeniu z tym co najstraszliwsze. Jeśli mówimy o złych to trzeba wymienić Ellisa, autora American Psycho – nikt nie wiedział, czy jest to powieść psychopaty, który nawołuje wprost do przemocy, czy też jest to oskarżenie konsumpcjonizmu epoki Reagana i moralizatorskie przesłanie przeciwko skrajnemu uprzedmiotowieniu ludzi.
Ja mimo iż czuję, że Houellebecq jest zły i podły, to jakoś jestem mu wdzięczna za to co robi i cieszę się, że nie jestem nim.
Czytając “Możliwość Wyspy”, ostatnią spolszczoną powieść Houellebeca, można jedynie pozazdrościć.
