Monika Mostowik „Wyrzuty”

Autorka tegoroczne wydanej powieści jest przedstawicielką pisarek pokolenia siedemdziesiąt, toteż najbardziej widoczną w sieciowych portalach literackich i wszelkich dostępnych właśnie temu pokoleniu witrynach czasopism. Nigdy nie przeczytałabym tej powieści bez zwodniczych reklam sieciowych i uniknęła przeżyć autora jedynej negatywnej sieciowej recenzji bloga Krytycznym okiem…, który oskarża pisarkę o stratę dwóch wieczorów na lekturę jej książki.

Powieść jest pisana płynnie i zadowala z pewnością odbiorców tego typu literatury.
Nie różni się niczym w podobnych efektach profesjonalnie zarobkujących scenarzystów serialowych i żal pisarki zawarty w wywiadzie (chyba w „Lampie”), jakoby nie zostaje zagospodarowana w polskim przemyśle filmowym jest jak najbardziej słuszny.

Gorzej jest z pewnie nieliczną, a przecież kłopotliwą, bo wypisującą po sieci rzeczy burzące ustalone już reguły zachowań – rzeszą czytelników, których można przyporządkować do zbioru nabranych.
Nabranych, gdyż Monika Mostowik, o egzystencjalnym image, ubrana na czarno, wprost odnosząca swój wykreowany wizerunek do romantycznego gotyku, figuruje w sieci jako Milena.
Ten kafkowski odnośnik literacki nie przymusza i nie obliguje, jednak myli.
Mylą też główne nagrody konkursów poetyckich przyporządkowujące autorkę do Bóg wie jakich wyżyn sublimacji artystycznej.

A przecież komercji nie trzeba się wstydzić. Udowodniła to Manuela Gretkowska słynnym plakatem wyborczym, na którym pisarka z pewnością widnieje bez gotyckiego ubrania.