Viola ogrodniczka III

Viola ogrodniczka

3.

Mama zadzwoniła wcześnie rano powiadamiając Violę, że lekarka do niej zadzwoniła.
Viola nie spała całą noc, gdyż noga napuchła i bolała. Przespała się nad ranem i wtedy obudził ją telefon.
– I co powiedziała? Dopytywała się Viola.
– Nie wiem, bo ten telefon przy łóżku to nie najlepiej działa. Ale podziękowałam jej za troskę.

– Po co ci ten telefon, skoro nic nie słyszysz?
– Coś słyszę, odbieram dla osób nieważnych.
– Kto jest dla ciebie nieważny?
– Reklamy, czasami jak nie chcę z kimś rozmawiać…

Faktycznie, to, że lekarz przychodni dzwoni do pacjenta i pyta o zdrowie było faktem niebywałym i pewnie wzruszenie matki Violi było uzasadnione. Natomiast Viola pomyślała, że może boi się, że jej pomoc tak starej osobie wczoraj była niewytaczająca i boi się w wypadku zgonu, prokuratora.
– To ja tam do niej pojadę. I przywiozę ci lody.

Wczoraj maż robił jej okłady z kwaśnej wody a ona leżąc pospiesznie sprawdzała literackie blogi, gdzie wakacyjnie wszystko toczyło się niemrawo, a jej blog jak zwykle stał samotnie bez żadnego ciepłego słowa.
Tym bardziej chciała jak najszybciej wszystko tutaj w tym okropnym, przemysłowym mieście pozałatwiać i jak najszybciej wracać i pisać. Tylko pisać. Była od wewnątrz rozrywana tekstami, słowa wydobywały się na zewnątrz, a jak myślała, to tylko zdaniami, które zaraz napisze.
Nic jednak nie wskazywało na to, że to szybko nastąpi.
– Daj mamie nasz z przenośną słuchawką. Może się nauczy. Taki głośnomówiący – pozwiedzała do męża. Pojadę na rowerze.
W tym mieście nie można było jeździć samochodem w ciągu dnia, wszystko załatwiali na rowerze, mimo, że miasto było górzyste.

W przychodni znowu nie było nikogo i lekarka przyjęła usprawiedliwienie Violi na jej wyrzut, że jej matka w połowie rozmowy odłożyła słuchawkę.
– Ależ była bardzo wzruszona, że pani doktor do niej zadzwoniła! Ale zdaje się, że ten telefon przy łóżku działa nie najlepiej i mama go podnosi tylko dla osób nieważnych. Ponieważ ma zaburzenie błędnika, bała się przejść do kuchni, gdzie telefon jest w porządku.
Lekarka się udobruchała. Viola wiedziała, że jak lekarze się oswoją z pacjentem, to natychmiast zaczynają mówić o swoich chorobach.
– Gdy wczoraj zbierałam wiśnie – rozpoczęła opowieść lekarka – też miałam kłopot z kręgosłupem.
– Ja stosuję taką poduszkę w kształcie litery C jak siedzę przy komputerze – powiedziała grzecznie Viola.
– No, ale na drzewie – lekarka zdawała się lekko rozdrażniona wtrętem Violi.
– No, nie, profilaktycznie…Viola straciła już pewność siebie. Przemknęło jej przez myśl, ze mogłaby pokazać lekarce swoją nogę, która napuchła tak, że ledwo rzep chwytał drugą część, by zapiąć sandał. W tej sytuacji wprowadzonej lekarki w stan rozdrażnienia nie miała śmiałości.
– Nie wiem, czemu mama nie przeszła w porę operacji stawu biodrowego – rozpoczęła Viola z innej beczki delikatnie robiąc aluzję lekarce, która jest jej lekarzem domowym od dwudziestu lat.
– Widocznie nie chciała! Lekarka była coraz bardziej rozdrażniona.
Mogę zapisać laskę. Jest dofinansowanie, ale to grosze. Mnie do okularów wypadło kilka złotych i dzieci zabroniły mi korzystać z tak upokarzających ulg. Pozwiedzały, że mi okulary kupią.
– A ja bym prosiła o to dofinansowanie – powiedziała niespodziewanie Viola.
– To niech pani idzie po pielęgniarki po druk – rzuciła lekarka niechętnie, już obco i obojętnie.
Wypełniwszy dwie strony druku ponarzekała na biurokrację poinstruowała, że trzeba jeszcze pozyskać pieczątkę. Niespodziewanie szczegółowo poinformowała Violę, gdzie jest budynek Funduszu Zdrowia.
– Do końca parku i za mostem w prawo.
– To ja jestem na rowerze i zaraz tam pojadę.

Upał był okropny i po tym górzystym mieście na rowerze poczuła wolność.
Mijając dzielnice willowe i aleję kwitnących drzew, Viola pomyślała, że warto zobaczyć kamienicę tego, którego zamknęła w pewnym opowiadaniu i który zwabiając ją tam pod pretekstem otwarcia na dole galerii i sprzedania jej obrazów, miał wobec niej wyraźne zamiary matrymonialne nie biorąc po d uwagę zupełnie tego, że była w stałym, udanym związku małżeńskim.
Minęła gmach szkoły średniej i cmentarz, gdzie leżała część mieszkańców klatki schodowej jej mamy. I ogromny budynek potentata handlowego śrub, który zamówił u niej duży obraz i którego realizacja z powodu wymogów, co miała na nim umieścić, była kuriozalna.
Właściwie cokolwiek mijała, wszystko nadawało się na opowiadanie, wszystko dzieliło się na moduły czasowe, a w każdym z nich tkwiło poszczególne opowiadanie.
Ale, gdy dojechała wreszcie do parku ludzie powiedzieli jej, że to jeszcze dziesięć kilometrów i że Fundusz specjalnie położony jest daleko, by jak najwięcej ludzi zrezygnowało z upominania się o ulgi do sprzętu ortopedycznego. Nie wiedziała, czy ma jechać dalej, czy w połowie drogi zrezygnować.
Właściwie noga na rowerze nie bolała, a dotarłszy do celu, napiła się też w ekskluzywnym budynku z plastikowego kubka źródlanej wody przeznaczonej dla wizytujących gmach petentów i miała już siły na powrót.

c.d.n.