Miłość

Nic tak nie karze, nic nie boli, i nic nie staje się, choć musi.
Nic też nie będzie wbrew i w woli, co niepotrzebne, co nie kusi.
Nic nie wypowie nie wypapla i nic milczeniem nie dowiedzie.
Kąciki ust i śmiech rozjaśnią. A połączenie gdzie? Jak wiedzieć!
Nic się nie będzie doskonalić, gdyż nie ma go, nie będzie nigdzie,
a słowa? Słowa są w uskoku, słowa nie przyjdą.

Nic się nic stanie, będzie trwanie i będzie w końcu i pogoda.
Nic nie pomoże z ciała branie obcego. Puchar, zapomoga,
pożyczka, wszystko, co synonim przyniesie dobrze zastępczego
i nic nie będzie spasowane. A jednak uśmiech się powiedzie.

Nic nie rozdrapie i nie skrwawi niczego gwałtem nie posiądzie,
bo się niczego nie spodziewa. W swojej higienie życie przędzie
pajęcza nić piramid mieszkań nory i gniazda i świątynie,
a przecież nic to nie namiastka; to nagi byt w swojej goliźnie
jest uświęcony nie sakralnie i nie mocami sposobiony:
jest samoistny i wulgarny jak ktoś, wbrew sobie poślubiony.

I nie jest skórą i nie Drugim, nie futerałem, nie połówką.
Jest ogniskową w pyłku ciała. Szeptem otwiera przestrzeń słówko.

Thank God It’s Christmas