Obrzydzenie (5)

Uż niebo osieniu dyszało. Rozpoczyna się depresyjny okres przedświąteczny, który u niejednego będzie dyszeć, aż do sylwestra. I właśnie z tymi zagwazdranymi wnętrzami pchają się ludzie, by sforsować mój rzygawiczny świat niechcenia.

Tak, jestem gościnna, to przyjeżdżaj, jak córka ma samochód i się nudzi, ale to wszystko przecież nie ma sensu. Tę pornograficzną usługę ocieplenia wykona lepiej sąsiadka, ekspedientka osiedlowego sklepu, nawet ten mężczyzna, który nie wiadomo, czemu, zawsze, gdy idzie pić piwo, wchodzi do śmietnika i pije je miedzy kubłami. Możesz przecież i ty tam wejść i z nim porozmawiać, on przecież na to czeka.
Obraziłam cię mailem i się nie odzywałaś? Nie pamiętam, bym chciała obrazić właśnie ciebie, osobę mi tak nieznaną.
No zgoda, obraziłam cię, dlaczego więc chcesz się ze mną spotkać? Nie jesteś profesorem, jak ten chłopak z młodości, który za każdym razem, jak pisze do mnie, to pisze, bym wpadła, jak będę w Krakowie. Tak, on jest profesorem i chce się ze mną spotkać, jako profesor, chce pobyć ze mną, by jego profesorowanie nabrało wymiaru, bo nikt tego, oprócz przelewów bankowych z uczelni, jeszcze nie potwierdził.
Kim ty jesteś, co chcesz mi pokazać, jak przyjedziesz do mnie, a ja oddam ci jeden z moich nielicznych już, jesiennych wieczorów, kiedy niebo mojego życia zasnute jest twardszą powloką niż beton, a ja już nie zdążę przed śmiercią go przebić? Czego oczekujesz ode mnie, co chcesz bym uwierzytelniła w tobie, co jest tak niezdefiniowane, by wymagało uwierzytelnienia przeze mnie? Ja przecież cię odrzucę, jak tylko przekroczysz próg mojego mieszkania, bo to nie ja jestem pająkiem, ja takich jak ty nie konsumuję. Nie napełnię cię, bo jesteś pustym workiem i przez te trzydzieści lat, od kiedy poznałyśmy się, potrzebowałabyś mnie, jeśli byś potrzebowała wypełnienia. Spotkanie ze mnę będzie dla ciebie tylko męczarnią, ponieważ nie będziesz potrafiła mnie zniszczyć. Mnie, czyli tego, co nigdy cię nie wypełniło. Ale nawet, jeśli tego pożądałaś i jeszcze pożądasz, to nigdy już nie zrozumiesz, ponieważ każde przypomnienie o tym wzbudza w tobie nienawiść. Chcesz mnie unicestwić nie dlatego, że cię obraziłam, ale twoje niespełnienie obraża ciebie we mnie.
Ja jestem bardzo gościnna. Ale jak możesz, to nie przyjeżdżaj do mnie w tę jesienną sobotę, kiedy już niebo dyszy jesienią, bo zmrozi nas tylko zimno.
Jeśli będę chciała się dowiedzieć, że jesień nie istnieje, ani żadna kosmiczna przemiana i jeśli będę potrzebowała kogoś, kto będzie mnie zabijał taką wiedzą systematycznie i bardziej profesjonalnie niż ty, wejdę sobie na poetyckie blogi, by się przekonać, że tak, jak w tobie nie ma Puszkina, tak i tam go też nie uświadczę.

Wejdę sobie na portal niedoczytania, gdzie dowiem się, że blog Jarosława Klejnockiego donosi o poezji, jest, a na dodatek pisze o niej tak, jakby tylko ona była poezją jedyną.
Przeczytałam kryminał Jarosława Klejnockiego „Południk 21” i wiem już, że ten człowiek nie może niczego napisać na rzecz poezji, może ją tylko zabijać.
Więc wchodzę na blog Jarosława Klejnockiego i faktycznie, trwa tam permanentna egzekucja, a robota wre na całego. Buduje się tam betonowy mur na wszelki wypadek, by żaden broń Boże poeta prawdziwy się nie przedostał.
Jak mur, to mur. To już nie chiński mur Kafki, ani nie strażnik prawa. To już permanentne, jak powiedziałby Wilhelm Reich, pocieranie zimnego kutasa o suchą pochwę.
Wchodzę więc na nieszufladę, tam w końcu tak szczelnie nie jest i zawsze coś się wymknie i wypsnie, trudno to jednak tak pilnować, jak w wypadku jednoosobowego bloga.
Trzeba namaścić pewnych poetów, sami się przecież nie namaszczą. W końcu Hitlera też wybrano, sam się nie wybrał. Trwają tam jednak prace melioracyjne uszczelniające system, by się jednak żadna żywsza myśl nie przecisnęła i w wątku o przebudowie nieszuflady system może wreszcie skutecznie zadziałać i nawet ero trio już nie będzie kopulować, bo i im nawet się odechce.
Idę więc na rynsztok, ale tam też posucha i impotencja starcza. Tak, jest jednak, jak dla mnie, zbyt sekciarsko i zbyt mafijnie, bym jako postronny obserwator mogła się w tej chorobie starego, złego małżeństwa z poezją, gdzie zdrady, oszustwa i poligamia odbywają się tajnie pod różnymi nickami, których znać nie chcę i które mają coś ukryć, a same już się w swych kłamstwach pogubiły.

Więc widzisz, że dam sobie radę, jak będę chciała zmarnować ten wieczór. I bez twojej sobotniej wizyty. Sieciowy onanizm mentalny przecież może być tak samo jałowy, jak usługa cielesna. Уж небо осенью дышало.
Dyszało i przestało.