Archiwum kategorii: dziennik duszy

Słuchając głosu narodowej podświadomości, postanowiłam w listopadzie 2006 roku uwolnić się z niewoli osobistego bloga i podjąć wolnościowe próby przedostania się na wolniejsze wody duchowe innych portali. Znając historię narodu polskiego wiedziałam, że nie wszystko, co buntowało się jesienią, miało … Czytaj dalej →

Dzisiejsza cudowność elektronicznych możliwości zbliżenia się z drugim człowiekiem, jego taniość i łatwość powoduje takie same cierpienia, jak dwieście lat wcześniej, za które jeszcze musiał słono płacić. William Blake w „Cztrech Zoa” napisze: Czy jesteś z tych, którzy najuprzejmiejsi /bywają … Czytaj dalej →

Zauważyłam, że moich wierszy nie czytam nawet ja, mechanicznie przepisując je z notesów. Jednak poezja w jakiejkolwiek bądź formie musi zaistnieć, ponieważ dzięki niej żyje się szybciej. Najeść się na zapas nie można, nakochać też nie, natomiast kapitał poezji może … Czytaj dalej →

Można usprawiedliwić gorycz wiersza Celana, napisanego bezpośrednio po wizycie w siedzibie filozofa w czerwcu 1968 roku p.t. „Todtnauberg”. Poeta w dwa lata po tym wydarzeniu zginie śmiercią samobójczą w wodach Sekwany mając pięćdziesiąt lat, a czynem tym przecież nie można … Czytaj dalej →

Może teraz, po pół wieku w filmach odkrywa się coś innego, niż reżyser chciał powiedzieć, a prawda artystycznego dzieła żyje już własnym życiem i mówi co chce? Przypomniany w telewizji film “Do utraty tchu” Jana- Luca Godarda, (łatwo rozpoznać wpływ … Czytaj dalej →

Dzisiejsza śmierć Marka Grechuty w sędziwym wieku 60 lat każe zastanowić się nad problemem starości, bowiem uwagi, że „fantastycznie wyglądasz”, przy dzisiejszych technologicznych możliwościach przemysłu kosmetycznego, nie mają przecież żadnego znaczenia. Nie mają ich futurystyczne dywagacje intelektualnych starców w typie … Czytaj dalej →

Cesare Pavese zakończy czterdziestodwuletnie życie w turyńskim hotelu po wydaniu kilku zbiorów wierszy, powieści i licznych przekładów literatury amerykańskiej. Był to zaledwie wstęp wielkich jego literackich możliwości. Ostatniego wpisu w dzienniku, wydanym pod tytułem „Rzemiosło życia”, dokona na kilka dni … Czytaj dalej →

Diabeł to duchowa arystokracja. Zawsze w ludzkiej konotacji symbolizował seks. Nie na darmo arystokracja osiedlowa może rekrutować się z każdego materiału genetycznego, gdyż błękitna krew, to przesąd. Oglądając telewizję zdumiewam się, że mój sąsiad, do niedawna nauczyciel licealny historii, uczy … Czytaj dalej →