Archiwum kategorii: dziennik ciała

Uwaga: ponieważ w usuniętych już komentarzach ośmieliłam się podnieść rękę na znane mi sieciowe blogi i blogerów czyniąc tym sobie śmiertelnych wrogów, kolejne odcinki mają na celu jedynie uzmysłowić choroby, na które blogi (w moim pojęciu) chorują. Wszelkie podobieństwo do … Czytaj dalej →

Blogi wyłoniły się już z lądów zajętych przez przeciętność ludzką i nie należy oceniać ich inaczej. Blogi, to oddolne zawłaszczanie odwiecznych terenów wybrańców i namaszczonych. Nie można się więc dziwić ludyczności i populizmowi blogów. Tylko chyba w naszych czasach mogła … Czytaj dalej →

Przyjechał jak diabeł, miał czarną farbą do włosów pofarbowane wąsy, długie włosy spadające z łysiejącego czoła i oczy. Wszystko było pofarbowane, gdyż przecież był starszy ode mnie, a bruneci siwieją szybciej. Też oczy płowieją szybciej, z upokorzeń i widoku permanentnej … Czytaj dalej →

Nigdy nie chciałam prowadzić bloga. Ale kiedy jakakolwiek internetowa wspólnota nie jest możliwa – pozostają jedynie błogie blogi. Zadręczanie własną twórczością, polowanie na czytelnika lub szantażowanie potencjalnego widza swoimi wytworami, (co idealnie sportretował Stanisław Bareja w komedii „Poszukiwany, poszukiwana”) w … Czytaj dalej →

– Czy mogę dostać autograf? – pyta dojrzała blondynka, cały czas w skupieniu notująca coś w grubym notesie. To chyba kalendarz – myślę znużona, przesuwając po niej wzrok, bowiem przerwała nagle mi w pół zdania i grzeczny Althamer obrócił się … Czytaj dalej →

Objeżdżam na rowerze galerie mojego miasta by dać comiesięczne świadectwo wystawienniczej prawdzie na związkowej stronie internetowej artystów plastyków. Drżę, by nie było video. Jak jest video i artysta uczciwie napisze (zazwyczaj sprytnie nie piszą), ile trwa, to podsumowując czas, musiałabym … Czytaj dalej →

Wiem, świat ma większe zmartwienia niż mój dzisiejszy dylemat: czy uaktywnić blogowe komentarze? I to kusi, i to nęci. Od czasu, gdy nikły pomysł reaktywacji (post) Liternackiej i na niej zbudowaniu (neo) Platformy – od początku podejrzany i nie rokujący … Czytaj dalej →

W liceum Saint-Etienne z trzydziestu uczniów Simone Weil tylko dwóch dopuszczono do matury.